Een avontuur met Knuffie!

Als Eva en haar broertje Jordi horen dat ze gaan verhuizen zijn ze niet erg blij, maar na het geaccepteerd te hebben, zien ze de leuke kanten er toch wel van in. Maar als Jordi dan beseft dat hij tijdens de verhuizing zijn lievelingsknuffel Knuffie kwijt is geraakt, is hij wel erg verdrietig. Gelukkig krijgt hij een nieuwe! Alleen met de nieuwe knuffel is wel iets geks aan de hand... Wat moeten Eva en Jordi doen? Moeten ze het aan hun moeder en vader vertellen?

Noor el Bouhassani heeft haar passie voor schrijven op een 10-jarige leeftijd ontdekt. Ze is begonnen met een boek schrijven waarvan ze nooit dacht dat hij ook echt zou uitkomen. Ze was het boek 2 jaar later helemaal vergeten tot iemand haar ernaar vroeg. Noor dacht dat ze het misschien wel een kans kon geven. Toen ze hoorde dat het boek ook echt uitgegeven zou worden, was ze niks anders dan blij. Noor houdt van schrijven omdat ze al haar creativiteit dan in een verhaal kan stoppen. Wat uiteindelijk een prachtig boek kan worden.

‘We zijn maar heel weinig op vakantie geweest de afgelopen jaren en ook hebben we niet heel veel dure dingen gedaan. We zijn al jaren voor dit huis aan het sparen.’ ‘Het is echt geweldig,’ roept Jordi enthousiast. ‘Zijn wij nu van die rijke mensen?’ vraagt Jordi. Iedereen begint te lachen, behalve Jordi. Hij begrijpt niet waarom we lachen. ‘Zei ik iets grappigs?’ vraagt Jordi. ‘Laat maar Jordi,’ zeg ik lachend. ‘Kom we gaan naar binnen,’ zegt mama. We lopen naar binnen. ‘Wow wat mooi!’ roepen Jordi en ik tegelijkertijd. ‘Waar is mijn kamer?’ roep ik nieuwsgierig. ‘Kom we gaan erheen en we gaan daarna ook de kamer van Jordi bekijken,’ zegt papa. We lopen naar boven. ‘Mogen we eerst naar mijn kamer?’ vraagt Jordi. ‘We gaan eerst naar Eva’s kamer, goed?’ vraagt mama. ‘Oke’ zegt Jordi teleurgesteld. ‘Wow, alles is in de kleur lichtblauw, dat is mijn lievelingskleur en dan ook nog dat mooie bed. Wow, het is echt heel mooi. Bedankt mama en papa!’ roep ik terwijl ik ze een knuffel geef. ‘Aah, het was een kleine moeite,’ zegt mama. ‘Nou…,’ zegt papa. Mama stoot hem aan. Jordi en ik beginnen zachtjes te lachen. ‘Mogen we nu naar mijn kamer?’ vraagt Jordi ongeduldig. ‘Tuurlijk,’ zegt papa. We lopen naar Jordi’s kamer. ‘Wauw alles is groen, dat is mijn lievelingskleur!’ roept Jordi. Mama en papa glimlachen. ‘Maar waar is Knuffie? Hij ligt niet op mijn bed, zit hij misschien nog in een doos?’ zegt Jordi ongerust. ‘Ooh nee, we zijn hem denk ik kwijtgeraakt.’ zegt mama met een schuldgevoel. ‘We gaan overal zoeken!’ roept Jordi boos. ‘Nee Jordi, niet nu, we gaan morgen wel even kijken in ons oude huis. Is dat goed?’ zegt mama. ‘Nee!’ roept Jordi boos. Jordi is nog nooit zo boos als nu geweest, hij is juist altijd heel vrolijk. Was Knuffie dan echt zo belangrijk voor hem?