Heel goed en eerlijk boek over een eetstoornis, maar daarnaast ook heel grappig en lees makkelijk weg!
Samenvatting
Willemijn heeft anorexia. Dat komt niet zo handig uit, want ze staat net op het punt om volwassen te worden.
Waar iedereen om haar heen naar feestjes gaat, de liefde ontdekt en losbreekt van zijn ouders, gaat Willemijn van psycholoog, naar psycholoog, naar psycholoog en moet ze leren dealen met een ziekte die voor de mensen om haar heen maar moeilijk te begrijpen is.
Wat doe je als je eigen gedachten soms je grootste vijand zijn? Bij wie zoek je hulp als je je eigen ouders constant wegduwt en als je leeftijdsgenoten tegelijkertijd eeuwen ouder en jaren jonger lijken te voelen?
En hoe keer je terug in een wereld waar de tijd door is gegaan, terwijl de jouwe zo lang stilstond?
Over de auteur
Sophie Willemijntje is theatermaker, zangeres en liedtekstschrijver. In Juni 2022 studeert ze met haar eigen voorstelling af aan de Koningstheateracademie in Den Bosch. Van kinds af aan is ze al bezig met schrijven en dat boek (waar het dan ook over moest gaan) moest en zou er op een dag dan ook komen.
Gedurende haar hele middelbare schooltijd leed ze aan anorexia. Inmiddels gaat het hartstikke goed, woont ze op zichzelf en doet ze de dingen waar ze gelukkig van wordt. Ze heeft zich echter altijd gestoord aan de onwetendheid, het onbegrip en de vooroordelen die heersen rondom eetstoornissen en daarom besloot ze in 2021 om dat boek dan ook écht te schrijven. Ze is rond de tafel gegaan met bekenden die ook te maken hebben gehad met een eetstoornis en op basis van haar eigen verhalen en die van haar kennissen is Willemijn ontstaan, een fictioneel karakter, die niet voor iedereen met een eetstoornis spreekt, maar wel ongecensureerd laat zien hoe het in werkelijkheid kan gaan.
Productinformatie
- ISBN
- 9789464505740 / 978-94-645-0574-0
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 20-05-2022
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Romans
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 174
- Formaat
- A5
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Alles wat we aten kwam van de Aldi. Dat kon ik niet bewijzen, want we mochten geen verpakkingen zien, maar ik wist zeker dat het zo was. Het zag eruit als de Aldi, het rook naar de Aldi en het smaakte naar de Aldi. De aardappels en bloemkool bij het avondeten waren zo overgaar gekookt dat ik ze met m’n tong kon platdrukken tegen m’n verhemelte, alsof de keukenploeg ervanuit ging dat niemand hier tanden had, alsof we in een bejaardentehuis zaten. Ik voelde me ook alsof ik in een bejaardentehuis zat. Een bejaardentehuis vol tieners die, net als bejaarden, met vermoeide, doffe ogen, uitgezakte gezichten en hoofden vol kale plekken levenloos voor zich uitstaarden. Ik nam het de keukenploeg dus ook niet kwalijk. Misschien hadden ze daadwerkelijk het idee dat ze voor een groep bejaarden kookten. Ik vroeg me af hoe ze dachten dat we ooit van onze eetstoornis af zouden komen als er zo geen moeite gedaan werd om de eetmomenten een beetje leuk te maken. Er werd nog preciezer en gecontroleerder met de maaltijden omgegaan dan ik van mezelf uit gewend was te doen. Bij het avondeten stonden er geen pannen op tafel. Iedereen kreeg een exact afgemeten portie op zijn bord. Het werd vanuit een enorme gaarkeuken naar ons toegebracht, over elk bord zat bij het serveren nog een laag aluminiumfolie. Broodbeleg was het grootste ding. Er leken wel een miljoen regels te zijn rondom het goed beleggen van je boterham. De belangrijkste regel was dat alleen de korstjes van je boterham zichtbaar mochten zijn. Je mocht niet zelf kiezen wat je erop deed, dat werd voor je gekozen door de verpleging. De bijbehorende potten of verpakkingen lagen naast je bord bij aanvang van de maaltijd. Boter kreeg je in aparte kuipjes. Op elke boterham moest margarine, ongeacht wat je er verder op deed en het moest een half kuipje zijn. Er huilde bij elke maaltijd sowieso één iemand. Ik haatte het wanneer er iemand ging huilen. Ik voelde me schuldig dat ik niet huilde; ik had toch een eetstoornis? Ik wilde toch niet eten?