Het fotorolletje, een brood en de treurwilg
Een verlangen naar het verleden

Het fotorolletje, een brood en de treurwilg is een verzameling van honderd korte verhalen. De verhalenbundel bestaat uit twee delen. Fictieve verhalen staan in het eerste gedeelte van het boek. In het tweede gedeelte staan de non-fictie verhalen. De persoonlijke verhalen van de auteur gaan over sport, openbaar vervoer, op de werkvloer en reizen. Reisverhalen voor de pandemie en tijdens corona, een wereld van verschil. Het gevarieerde boek bevat tevens verhalen over de moeilijke periode ten tijde van corona (eind februari 2020 tot nu). Een herinnering waar iedereen wel een mening over heeft.

Jan Sluimer (1962) woont in Zuidland. Voor zijn dagelijkse werk in de levensmiddelenbranche gaat hij naar Hellevoetsluis met het openbaar vervoer. Voor ontspanning fietst hij graag door het recreatiegebied De Bernisse niet ver van zijn woonplaats. Voor creativiteit pakt hij pen en papier om verhalen te schrijven. Na het schrijven en publiceren van zijn eerste verhalenbundel kreeg hij veel positieve reacties. Vele mensen kunnen zijn schrijfstijl wel waarderen. In het nieuwe boek staan anekdotes met een vleugje ironie en zijn vermakelijk om te lezen. Serieuze verhalen brengen je weer terug in de tijd.

Tweestrijd

Owen kijkt op de kalender en het is eind maart, het begin van de lente.
De komende dagen wordt het zomers warm en kunnen de korte broeken weer uit de kast.
Begin april slaat het weer totaal om en het wordt kouder.
Er wordt de komende twee dagen nachtvorst verwacht, Owen is hier blij mee.
Gelukkig zijn die twee dagen snel voorbij en de narcissen krijgen weer een beetje kleur.
De zon laat zich niet aan de kant schuiven en wint steeds meer terrein.
Helaas kan de zon het nog niet winnen en het weerbericht geeft code rood aan voor half april.
Tulpen en narcissen die het levenslicht zagen krijgen nu een flink pak sneeuw over zich heen.
De ijsbaan staat op het punt om open te gaan.
Het ijs is dik genoeg en de ijzers kunnen weer uit het vet.
Schaatsen op natuurijs in april is wel uitzonderlijk in deze tijd van het jaar.
Owen is de hagelbuien, sneeuw en de kou wel beu.
De kachel draait overuren en zijn wollen trui kan weer uit de kast.
Laat de lente maar komen.
Owen kan dan genieten op het terras van de eerste zonnestralen.
Zover is het nog niet.
Begin mei valt er af en toe nog een lenteachtige sneeuwvlok.
De winter laat zich niet verjagen door de lente.