Rijk naar Santiago
forever young

En dan komt het moment dat je een afspraak met jezelf gaat nakomen. Rijk van Alfen gaat de uitdaging aan om vanuit huis naar Santiago de Compostella te wandelen. Het wordt een reis met geweldige indrukken en mooie ontmoetingen. Als ongelovige Thomas wordt hij vaak geconfronteerd met geloof en spiritualiteit. Hij gaat daar op eigen, soms humoristische wijze, met respect voor ieders mening, mee om. Toeval is hierbij het sleutelwoord. Mijmeringen en terugblikken op zijn eigen leven stofferen zijn verhaal met de nodige zelfkritiek. Elke dag is zonder opsmuk beschreven. Je wordt erin meegetrokken en hebt steeds het gevoel door te willen lezen naar de volgende dag: wat zal er nú weer gebeuren?

Rijk van Alfen is in 1947 geboren in het Westland, aan de Zuid-Hollandse kust en woont daar nog altijd, in 's-Gravenzande. Samen met Fien heeft hij twee zoons en vier kleinkinderen. Zijn werkzaamheden hadden altijd een bedrijfseconomische invalshoek. De laatste twintig jaar van zijn werkzame leven was hij zelfstandig verander-manager; in die verander-trajecten stelde hij steeds de mens centraal. Nu worden zijn dagen gevuld met allerlei soorten vrijwilligerswerk en bestuursfuncties. Vanaf 2006 is hij als hobby lange-afstandsroutes in Nederland gaan lopen. Het was een lang gekoesterde wens om naar Santiago de Compostella te wandelen.

Tijdens zijn wandeling heeft Rijk van Alfen geld opgehaald voor Stichting Kika. De opbrengst van zijn boek wordt ook aan Kika gedoneerd.

Rond tweeën begon het verschrikkelijk te regenen. Ik had een andere route genomen dan mijn maten, dus had ik niemand die me kon helpen met mijn poncho. Och een beetje regen, dacht ik nog in het begin, mijn jack is een soort van regenjasje. Maar ik kwam van een koude en natte kermis thuis. Na een kwartier was ik zo nat dat het leek alsof ik met kleren en al Het Kanaal was overgezwommen. Wat voelde ik me ongelukkig en koud. Ik kon pas na vieren in de refuge terecht, was een uur te vroeg en zag een kerkdeur openstaan. In de kerk, in een nis heb ik me omgekleed. Sta ik daar in mijn onderbroek, komen er twee dames keuvelend de kerk binnenlopen. Ik kon me nergens verstoppen; kun je je voorstellen wat voor gezicht ze trokken! Ze bleven stilstaan alsof de handrem werd aangetrokken en liepen snel naar buiten de regen weer in. Die hebben op verjaardagen wat te vertellen. Ik wilde een foto maken van het zooitje dat ik in de kerk had gemaakt, maar er zat water achter de lens. Ik kwam in de refuge, mijn medelopers waren er al en ook nu weer is het een klein kamertje met stapelbedden. Mijn telefoon werd door de aardige gastheer en gastvrouw 's avonds op een schemerlampje gelegd. "Morgen werkt hij weer" was de boodschap. Na het eten kwam het scrabblebord uit de kast. Alle medelopers in eigen taal: Portugees, Nederlands, Limburgs, Spaans en Frans. Van Nederlands en Frans kon ik nog wel inschatten of de woorden juist waren, maar van Portugees, Spaans en het Limburgs van Bea kon ik geen chocola maken. Aquila, onze Braziliaan zit naast me en had een zakje met nootjes en gedroogd fruit op tafel gezet. Ik neem, zonder te kijken een handje noten en bijt in een dadel met pit: in één keer een linker boven-kies in tweeën!!. En zo te voelen lag mijn zenuw bloot! Gelukkig was de apotheek nog open, maar hoe dat morgen verder moet.