Hoe een balletje rollen kan

Patricia, die in het vorige boek: "Onbaatzuchtige liefde" na een vlucht uit een onveilige thuissituatie in Oosterwoude belandde en daar opgevangen werd, begint in dit boek aan een nieuw leven. Ze groeit, tegen alle verwachtingen in, uit tot een mooie vrouw die positief in het leven staat. Zo vindt ze de kracht, om op háár beurt anderen tot steun te zijn, al kost haar dat zelf strijd en overwinning...

Hedda Lanooij, tekende en schilderde al, maar nu ze haar schrijverstalent heeft ontdekt, kan ze deze talenten mooi samenvoegen. In 2020 is ze begonnen met schrijven en in 2021 kwam haar eerste boek uit. En nu komt haar tweede boek uit. Het vervolg op he eerste. Ze heeft belangstelling voor mensen en kan goed aanvoelen wat er in mensen omgaat. Dat zet ze om in haar verhalen en hoopt er anderen mee te raken en als het even kan een hand te reiken. Ze hoopt dat u de liefde die erin verweven zit verstaat en doorgeeft aan anderen. Meer weten? Kijk op: Boekenwebsite: www.heddalanooij.nl Auteursblog: www.heddalanooij.auteursblog.nl 3 luik Lanooij: www.lanooij.com

’s Avonds vallen ze doodmoe, en als blokken in slaap, zodra ze hun kussens ruiken. Ze zijn bekaf. Het weer, de mensen, de muziek, het was geweldig. Mooier kon het niet, en dromen nog na van het mooie feest. Diezelfde nacht nog draait de wind en veranderd het weer. Als ze de volgende morgen opstaan regent het pijpenstelen. Patricia staat voor het raam en verbaast zich over de omslag van het weer. Gisteren was het stralende zonneschijn en nu. Het is ook nog geen april, die moet nog beginnen. ‘Wat hebben wij een geluk gehad,’ zegt ze, naar buiten kijkend. ‘De opening van ons feest kan door niets meer bedorven worden,’ zegt ze zich van het natte raam afdraaiend, tegen Hans. ‘Zo is dat. Dat hebben we binnen,’ zegt Hans zich aankledend. ‘Het is maar goed dat we de vlaggen binnen hebben gehaald en ze niet hebben laten hangen,’ zegt ze met een tevreden gezicht. ‘Wist jij dat het zulk vies weer zou worden?’ vraagt ze terwijl ze weer naar buiten kijkt. ‘Nee ik niet, maar je kunt zelfs nu nog sneeuw en hagel verwachten.’ ‘Ik heb net zo’n gevoel dat het vandaag niet zo druk wordt, denk je niet?’ zegt ze, als ze de kamer verder inkomt en zich ook aan gaat kleden. Hans gaat al naar beneden. Hij zal vast aan het ontbijt beginnen. ‘Ik kom er direct aan hoor,’ roept ze hem na. Als ze in het paviljoen aankomen is Arnold ook al weer present. Ze hebben gisteren nauwelijks tijd voor elkaar gehad, maar nu zet Patricia snel een pot koffie en laten ze de dag van gisteren nog even gezamenlijk de revue passeren. Wat hebben ze een geweldige dag gehad en het weer was uitzonderlijk. Moet je nu kijken. Ze moeten er maar niet aan denken als het gisteren zo had gehoosd. Dat had de feestvreugde aardig kunnen bederven. Nee, ze zijn er met elkaar van doordrongen dat het zo heeft moeten zijn. En dat ze heel veel geluk hebben gehad. Ondanks het smerige weer komen er toch gasten. Dat hadden ze niet verwacht.