Zwart Water
Een vermissing, een begrafenis, en een jongen die niet durft te stoppen met zoeken

Op een zomeravond in 1987 lopen twee tieners in gespannen stilte naar huis. Will en Jane zijn al jaren van plan om samen weg te lopen, maar zijn de afgelopen tijd uit elkaar gegroeid. Deze nacht gaat alles veranderen. Will heeft een plan: vannacht zullen ze eindelijk hun kleine stad achter zich laten. Maar dan gaat alles fout. De ochtend daarna is Jane vermist, en Will raakt verstrikt in een web van bedrog en ontkenning. En terwijl Jane haar weg terugvindt naar hem, komt hij steeds dichterbij de gruwelijke waarheid, die misschien beter verborgen had kunnen blijven. Zal het ze ooit nog lukken om te ontsnappen?

'Over Myrthe Visser Myrthe wou vroeger heel graag schrijfster worden. Ze begon met haar eerste boek toen ze zeven was en eindigde er mee op haar negende. Ze is er erg trots op.' Dit schreef Myrthe Visser aan het einde van haar eerste ‘boek’ in 2012. En sinds die tijd is er niet enorm veel veranderd. Ze wil nog steeds schrijfster zijn, of is dit inmiddels eigenlijk al. Ze studeert biomedische wetenschappen in Leiden en houdt van hardlopen, lezen en schrijven over personages die ‘Will’ heten.

Ik was alleen thuis. Mijn vader was op zijn werk en mijn moeder was met Esmée naar de bioscoop in Falance. De thee die ik voor mezelf had gezet was weer koud geworden. Ik haalde de stoffige gitaar uit de hoek. Zodra ik de snaren had gestemd begon ik te spelen. De meeste melodieën die ik kende waren erg simpel. Ik was nooit een muzikaal genie geworden, ondanks de verwachtingen van mijn ouders. Inmiddels had ik me erbij neergelegd. Ik was geen Paul, die ervan droomde om zichzelf publiekelijk voor schut te zetten als beroep. Het gitaarspel leidde me af van mijn wachten. Ik wist dat ze moest komen. Waarom had ik haar anders gezien vanmiddag? Toch schrok ik op toen ze er stond. “Will…” De gitaar viel uit mijn handen. Mijn hart bonsde in mijn keel. Daar ging mijn poging om onverschillig te doen. Ik kon nooit nonchalant zijn tegen haar. Ze droeg dezelfde jurk die ze vrijdagavond had gedragen. De zoom was aan flarden gescheurd. “Jane…” Haar naam was altijd al mijn favoriete woord. Ik stond op, niet zeker wat ik moest doen. “Je bent terug…” We konden hier wegrijden in een gedeukte auto, totdat de lichten van de stad achter ons uitgedoofd waren. Nu was het moment om haar te vertellen dat ik van haar hield. Of was het tijd om stil te zijn? Ten slotte had ik alles al gezegd. Ze wist alles al. En ze was naar me toegekomen, toch nog. Zei dat niet al genoeg? Ik zette een stap naar voren. Ik stak mijn hand naar haar uit, onzeker wat ik moest doen. Haar hand vastpakken, misschien. Hoe was het ooit zo makkelijk om haar aan te raken? Mijn hand vond de hare, wachtend tot haar huid de mijne ontmoette. Het moment kwam niet.