Dromen zijn (geen) bedrog
Hoe een tweeling Iran en Israël verbindt en een derde wereldoorlog voorkomt

Fred van’t Hul, geboren in Nunspeet. De schrijver heeft in een zoektocht naar antwoorden over hoe de dingen werken, zijn verwondering alleen maar groter zien worden. Als ‘meten is weten’ in je genen zit, duurt het wat langer om tot het inzicht te komen hoe ingenieus onze Schepper alles heeft gemaakt. Ons brein en onze geest werken op een fantastische manier samen. Het zou zo maar eens kunnen zijn, dat onze kennis en herinneringen niet alleen in ons hoofd bewaard worden. Om deze denkbeelden en vooronderstellingen vast te leggen, heeft de auteur ze verwerkt in een meeslepend verhaal dat zich afspeelt in het Midden-Oosten.

Thuisgekomen uit ze luidkeels haar ongenoegen. Lia valt haar in de rede en zegt: ‘Kind, je hebt zo’n mooi leven, wat zou je nog meer willen bereiken?’‘ Jullie hebben mij beloofd dat ik arts mocht worden als ik eerst een paar jaar hier zou studeren. Jullie hebben het op een akkoordje gegooid met de machthebbers. Ik voel me misbruikt als een soort handelswaar. Jullie exploiteren me, zodat jullie alle eer en revenuen kunnen incasseren. Ik heb toch ook recht op een eigen leven?’ Midjat die anders altijd de rust zelve is, begint rood aan te lopen en zegt: ‘Je moet je plaats weten, je moet je schamen om zo’n toon aan te slaan tegen je ouders. Je mag als vrouw blij zijn dat je zoveel kansen gekregen hebt. Er zijn in het leven soms grotere belangen dan die van het individu. ’Taraneh slaat nu helemaal door, ze huilt en schreeuwt en loopt stampvoetend de kamer uit. Lia beveelt haar terug te komen en zich fatsoenlijk te gedragen. Dat maakt het alleen maar erger. ‘Ik wil hier weg,' gilt ze, 'jullie zeggen dat jullie van me houden, maar daar merk ik niets van, ik wilde dat ik nooit geboren was!’ Midjat wordt ook bozer en zegt: ‘Kind, je weet niet wat je zegt! Wij hebben je altijd alles gegeven wat je wenste. We hebben voor je gezorgd alsof je ons eigen kind bent. Hoe kun je nu zo ondankbaar zijn?’ Lia begint nu ook te huilen en hysterisch te krijsen tegen Midjat. ‘Dat zouden we nooit vertellen, wat ben je nu voor een idioot, je maakt alles kapot. ’Zo heeft Taraneh haar ouders nog nooit meegemaakt. Nu valt iedereen stil en Taraneh denkt, wat gebeurt hier? Ze hoort haar vader zeggen: ‘Alsof je ons eigen kind bent. ’‘Wie ben ik dan, in welk toneelstuk speel ik, waar kom ik vandaan, wie zijn jullie?’