Samenvatting
Zijn naam is Pacomino Piazola maar iedereen noemt hem Pépé, een jongen van bijna negen. Vrolijk, overlopend van fantasie, nieuwsgierig. De vraag ‘Wie ben ik?’ speelt vaak door zijn hoofd. Op school krijgt hij hier een leuke les over maar hij blijft vragen over zichzelf houden. Hij gaat lekker fietsen, zijn hoofd vol gedachten. In het bos valt hij met zijn fiets. Dan vindt hij een kaartje met een wachtwoord. Daarmee kan hij afdalen in OnderDeGrond en komt hij in Onderland. Hij blijkt zeven dagen extra te hebben gekregen voor een betoverende ontdekkingsreis. Tijdens allerlei spannende en wonderlijke avonturen, samen met de meest bijzondere wezens, krijgt hij steeds meer antwoorden op de vraag: ‘Wie ben ik?’
Een voorleesboek voor kinderen van 6 t/m 9 jaar oud.
Over de auteur
Ludo Grégoire (1951): studeerde, na zijn opleiding aan de Sportacademie, functionele anatomie aan de Faculteit Bewegingswetenschappen van de Vrije Universiteit met als bijvak didactiek en methodiek. Van 1976 tot 1986 gaf hij les aan verpleegkunde-opleidingen. Hij heeft meerdere leerboeken Anatomie/Fysiologie op zijn naam. Van 1986 tot 2014 werkte hij als bestuurder in de gezondheidszorg. In 1998 voltooide hij de studie Nederlands Recht. Ludo is vader van twee zonen en grootvader van drie kleinkinderen. Hij leest heel graag voor.
Inkijk
Iedereen nam plaats in de lekkere fauteuils, Plota legde haar boek weg, ging rond met thee en daarna ging ze ook zitten.
‘Pépé, we beginnen met… stilte. Want in stilte kun je goed nadenken en antwoorden vinden,’ zei ze. ‘Concentreer je maar eens vijf minuten op de vraag: Wat wil je zijn? Ik zal de tijd bijhouden.’ Ze keek op een staande klok versierd met houtsnijwerk en goudverf. Vijf voor vier.
Die vijf minuten leken Pépé wel een eeuwigheid. Hij bedacht van alles en nog wat maar hij was er in zijn hoofd ook mee bezig dat vijf minuten zooo lang konden duren. Dat had hij nooit beseft. Plota had dat wel in de gaten, ze glimlachte vriendelijk naar hem en keek op de staande klok. ‘Tik, tak, tik, tak, tik, tak,’ klonk het, terwijl de slinger die onder de wijzerplaat hing heel rustig en regelmatig heen en weer ging.
Pépé had moeite om zijn gedachten te ordenen: ‘Tja, wat wil ik allemaal? Er zijn zóveel mogelijkheden…’
‘Tangng, tangng, tangng, tangng.’
‘Vier uur,’ zei Plota, ‘de vijf minuten zijn om. Vertel eens Pépé, wat heb je allemaal bedacht? Ik ben heel benieuwd.’
‘Nou, ik weet nog niet precies wat ik wil worden. Er is van alles dat ik wel leuk vind,’ ratelde hij. ‘Vaak denk ik dat ik wel tekenaar wil worden. Maar misschien is toneelspeler mooier, of iets in de film of verhalenschrijver of nieuwslezer of helikopterpiloot.’ Hij vond het immers heerlijk dat hij in zijn dromen altijd kon vliegen…
‘De moeder van Abdi werkt bij de politie, bij de recherche, daar vertelt ze altijd superinteressant over. Papa is rechter, dat is ook heel mooi werk. En mama is dol op haar ingewikkelde berekeningen voor sterke bruggen.’
Plota liet Pépé rustig uitspreken en toen zei ze glimlachend: ‘Waarover had ik je gevraagd om na te denken?’
Pépé aarzelde. ‘Nou, over wat ik wilde worden later, toch?’ Hij keek haar vragend aan.
Ze zei: ‘Ik vroeg: Wat wil je zijn? Maar deze vraag heeft twee kanten.’
