Kwetsbaar opstellen, had Aviva gezegd tijdens een van de laatste sessies. Openheid was nu een belangrijke stap in haar genezingsproces. ‘Wat kan je nou eigenlijk gebeuren, je vertrouwt ze toch?’
Aviva had haar lang aangekeken en gewacht op een antwoord. Ze wist het antwoord wel, ze vertrouwde zichzelf niet. Door het hele vreselijke verhaal op tafel te gooien, werd haar verleden een deel van haar heden! Zou het uitkotsen van haar shit haar vrolijke bijna oppervlakkige leven, dat ze nu zo zorgvuldig in stand hield, omvergooien? En daarnaast, was het leven met de drie J’s, wel zo oppervlakkig?
Jacq deelde nu toch ook haar shit met de club? Zij werd daar toch ook niet op beoordeeld, integendeel. En wat Jo had meegemaakt de afgelopen maanden was helemaal niet te beschrijven. Hoe stom kan een mens zijn. Toch stonden ze allemaal voor elkaar klaar, zonder oordeel. Alleen de kreet ‘stomme trut’ werd af en toe geroepen, op een emotioneel moment, maar vol liefde. Beseffend dat we allemaal stomme trutten zijn, en in ons leven maar wat aan klunzen.
Nou ja, mijn verhaal komt ook wel, dacht ze, ooit ben ik ook zover. Hoofdschuddend liep ze door de tuin en probeerde de gedachten die haar nu overspoelden weg te duwen naar de plek waar ze hoorden, diep verborgen onder de dubbele bodem van haar emoties.