De avonturen van de gebroeders Patapouf

Dit boek gaat over de avonturen van drie hele dikke jongens die van hun overgewicht af willen raken. Op een dag vinden ze een oud, versleten boek met daarin de bouwtekeningen van de vermageringsmachine van professor Künen. Ze besluiten deze machine na te bouwen. Door een technische fout gaat het echter helemaal mis en blijkt de machine iets anders te doen dan gedacht. Ze belanden in de meest onwerkelijke avonturen en de kans dat ze de professor vinden is klein.

Peter Eckhardt (1956)
Net als Karel Patapouf in het boek heeft hij een flinke snor, maar ondertussen wat minder haar op zijn hoofd. Bovendien is hij niet dik en ook nooit geweest. Zijn broers trouwens ook niet.

Peter startte zijn loopbaan binnen het basisonderwijs waar hij graag de geschiedenislessen verrijkte met mooie vertellingen. De leerlingen hingen aan zijn lippen. Ook tijdens een periode in het buitenland genoten Nederlandse, Vlaamse en Britse kinderen van zijn verhalen. En niet te vergeten zijn eigen kinderen in die vakanties dat ze het voorleesboek vergeten waren.
Ook tijdens de periode in het voortgezet onderwijs bleef vertellen een mooie ingang om contact te leggen met de oudere leerlingen.
De afgelopen twintig jaar is lesgeven zijn middel gebleven om jong en oud aan een rijbewijs te helpen.

Nu hij met werken is gestopt, is er meer tijd voor andere zaken die al jaren zijn blijven liggen. Er is nu tijd om alles wat uit zijn rijke fantasie opborrelt op te schrijven. In zijn hart is hij nog steeds die basisschoolleerkracht van vroeger die graag verhalen vertelt.

Op een dag, ik geloof dat het een dinsdag was, werd ik opgeschrikt door een vreselijk geschreeuw. Niet wetend of ik nog droomde of dat het werkelijkheid was, draaide ik me eerst nog eens lekker om. Maar daar klonk het weer! Alleen nog veel harder. Met een sprong stond ik naast mijn bed en rende naar het raam. Toen ik over de binnenplaats uitkeek, stond mijn hart even stil van schrik. Daar was Jan in een hevig gevecht gewikkeld met ... mieren!!!
Ze hadden hem helemaal omsingeld zodat ze hem van alle kanten aan konden vallen. Jan schopte en sloeg van links naar rechts, maar de mieren weken niet.
“Volhouden Jan!”, riep ik hard. “We komen eraan.”
Ik had op datzelfde moment ook Toons raam zien opengaan. Gelukkig, die was ook wakker. Zo snel ik kon rende ik de trappen af. Vreselijk, wat duurde dat lang voordat ik beneden was. De laatste treden sloeg ik met een grote sprong over en rende meteen door naar de wapenkamer. Net toen ik bezig was zwaarden en schilden van de muren te halen, kwam Toon met een knalrood hoofd binnen.
“Snel”, riep hij, “Jan is gevallen en zit nu onder de mieren!”
Gewapend stormden we even later de binnenplaats op. In plaats van angst, kenden we nu alleen maar woede. Daar lag het levenloze lichaam van onze broer! Zijn gezicht en armen waren rood van de beten en nog hielden de mieren niet op.

​