Alleen met het kloppen van mijn hart

Na een herseninfarct lopen voor het hoofdpersonage realiteit, droom en hallucinatie door elkaar. Hij probeert zijn vroegere leven opnieuw op te nemen, maar dat is lastiger dan verwacht.

GUIDO VERBIEST (1957) woont in Kaprijke, een dorpje net over de grens met Zeeuws-Vlaanderen. Hij schrijft toneelwerken en romans sedert 1985. Naast zijn liefde voor het woord is hij ook een fervent amateurmuzikant.
In oktober 2020 werd hij getroffen door een herseninfarct waarvan hij gelukkig helemaal hersteld is en hij is meteen beginnen schrijven aan een boek dat de neerslag is, in verhaalvorm, van zijn wedervaren in het ziekenhuis en tijdens de herstelperiode.

Een jonge vrouw stapt de kamer binnen en ik voel me verward, verdwaald in ruimte en tijd. Er zit een infuus in mijn rechterarm en vijf contacten zitten aan mijn borst vastgemaakt, terwijl een bloeddrukmeter aan mijn linkerbovenarm opspant.

Ik probeer recht te komen, maar de jonge vrouw in wit hemd en lange broek duwt me zacht terug in bed. Wat ze vertelt, gaat grotendeels aan mij voorbij. Ik verneem dat ik een beroerte heb gehad en op Hartbewaking lig. Dat verklaart de draden die aan en in mijn lijf zitten.

De jonge vrouw is dus een verpleegster. Het woord neuroloog valt en de verpleegster zet een grote knijper op mijn rechterwijsvinger. Zuurstofsaturatie is het woord. Een tweede, oudere vrouw komt de kamer binnen en stelt zich voor als dokter Van Laere, neurologe. Ik probeer te antwoorden, maar geraak niet uit mijn woorden.

De neurologe maant me aan tot kalmte en vertelt dat mijn spraakvermogen is aangetast door een licht herseninfarct in de linkerhelft van mijn hersenen. Daardoor is mijn spraak aangetast, maar niet mijn motoriek. Ik ben veel wijzer geworden, maar niet gerustgesteld.