Mijn kwetsbare brein
Een boek over psychoses, lithium, terugval en nazorg.

In 1987 neemt het leven een acute wending met verstrekkende gevolgen voor de rest van mijn leven. Een langdurige opname in verband met een acute manische psychose. Later volgt er nog twee keer een terugval met manische psychotische episodes in 2010 en 2020. De gevolgen van het langdurige gebruik van lithium en de moeizame weg om te reïntegreren na een ziekteperiode of terugval worden beschreven. Via dit boek deel ik mijn persoonlijke ervaringen met de psychiatrie en het traject van nazorg.

Marcel van der Veer (61) is een voormalig verpleegkundige. Hij is getrouwd met Rob en samen hebben zij twee honden (vizsla's). Zijn eerste boek "Mijn kwetsbare brein", is een levenservaring en gaat over de ervaringen in de psychiatrie gedurende vijfendertig jaar. Hierin beschrijft hij wat de gevolgen kunnen zijn na het krijgen van een acute manische psychose. Na een lange opname in een psychiatrisch ziekenhuis krijgt hij zijn leven weer op de rit. Met de medicatie lithium gaat het jarenlang goed, totdat er bijwerkingen komen van dit medicijn. De gevolgen hebben wederom een grote invloed op zijn leven.

Toen ging er iets fout. Ja maar en wat dan wel? Mijn partner Hugo merkte dat ik mijzelf vreemd ging gedragen, het spoorde allemaal niet meer zo. Ik leefde in een wereld, op een gegeven moment, die niet met de werkelijkheid klopte. Ik was veel bezig met godsdienst. Ik waande mij Jezus die de wereld kwam verbeteren. Ik had ook net een boek van Golda Meïr gelezen en was daar flink van onder de indruk geraakt, het hield mij bezig en dit kwam weer tot uiting tijdens mijn psychose. Ik rookte toen nog behoorlijk veel in die tijd en was op een gegeven moment ‘s avonds aan tafel helemaal de weg kwijt. Ik deed mij voor als Golda Meïr en rookte mijn sigaret op een manier zoals zij dat ook deed. Wat ik precies verder allemaal gezegd en geroepen heb, dat weet ik niet meer precies. Ook met God en de bijbel was ik druk bezig. Als ik buiten liep met Leske, ons hondje uit Mol, België, dacht ik dat ik God was en Leske mijn “surrogaat ezeltje”. Ik wilde de wereld verbeteren en alle misstanden in de gezondheidszorg aanpakken. Ik was erg idealistisch en drukdoende met allerlei veranderingen die tot een betere gezondheidszorg zouden kunnen leiden. Hugo vertrouwde het niet en heeft Carel en Ans gebeld. Deze zijn gelijk langsgekomen. Zij zagen direct dat er iets niet goed was en hebben toen hulp geroepen. Via de huisarts, bereikbaarheidsdienst, is er toen een psychiater bij mij thuis gekomen die mij wilde laten opnemen bij de crisisopvang in de Tasmanstraat in Den Haag. Ik ben vrijwillig meegegaan die avond naar de crisisopvang en zo werd voorkomen dat het een gedwongen opname zou worden. Dat had hele andere gevolgen kunnen hebben. Hier werd voor mijn omgeving al snel duidelijk dat er sprake was van een acute manische psychose. Medicamenteus werd er begonnen met Haldol. Ik was oververmoeid en moest in elk geval tot rust komen. Na een kleine week bij de crisisopvang ben ik opgenomen in de Ursula kliniek in Wassenaar op een gesloten afdeling.