De dag dat ik vrij werd

Parastoo trouwt overhaast met Farhad, zonder hem te kennen of zelfs zijn woning te hebben bezocht. Direct na het huwelijk ontdekt ze dat Farhad een man is die van rommel houdt – van afgedankte spullen uit de kringloopwinkel, waarmee hij zijn huis volstouwt. Maar Parastoo heeft haar hele leven gedroomd van haar eigen huis, ingericht met mooie nieuwe spullen naar haar smaak. Wanneer het onbegrip tussen Parastoo en Farhad een dieptepunt bereikt, neemt Parastoo een drastisch besluit…

Shadi Shadram woont sinds vijf jaar in Nederland. Ze houdt van schilderen, poezië en schrijven. In Iran zijn zeven boeken van haar in het Farsi gepubliceerd, waaronder vijf romans en twee dichtbundels.Momenteel werkt ze aan een nieuwe roman. Shadi is Nederlands aan het leren en geeft als vrijwilliger kunstles aan beginners.

Abbas Nazaripour komt uit Iran en is geboren in Teheran. Inmiddels woont hij meer dan 28 jaar in Nederland. Tolken en vertalen doet hij al sinds zijn eerste kennismaking met de Nederlandse taal. Hij werkt nu bij verschillende instellingen als beëdigd tolk voor Iraniërs en Afghanen. Dit is het eerste boek, dat hij vanuit het Farsi in het Nederlands heeft vertaald.

Mijn oma zei dat voorwerpen een geest hebben, en dat ze met ons kunnen praten. Ze voelen het als je afwezig bent. Soms ervaren ze pijn door jouw aanwezigheid. Oma zei dat hun botten dan pijn gaan doen, net zoals onze botten ons pijn kunnen bezorgen. Wanneer er stof opwaait gaan ze niezen, net als wij. Soms worden ze depressief. Als je lacht, dan lachen ze met je mee, net als wanneer je huilt. Ze begrijpen je, en proberen je te leren kennen. Als je niet goed met spullen omgaat gaan ze snel kapot, ze breken en of ze willen niet meer bij je zijn. Dan doet jouw aanwezigheid hun pijn. Oma was verliefd op haar twee kandelaars. Zij hoorden bij elkaar. Helaas was een kandelaar stukgegaan en de andere was nu eenzaam. Af en toe zette ze een kaars in de overgebleven kandelaar en stak die aan. Vervolgens staarde ze urenlang gebiologeerd naar de dansende vlam van de kaars. Ze keek toe terwijl de kaars almaar korter werd. Met haar ogen volgde ze de rook tot aan het plafond. Soms sprak ze urenlang met de eenzame kandelaar en stortte haar hart bij hem uit. Ook oma was haar partner verloren. Het was alsof ze elkaars pijn voelden. Oma had mijn ideeën over voorwerpen zodanig beïnvloed dat ik alles wat ik om me heen zag met respect behandelde. Zelfs tegen een steen moest je aardig zijn. Hoewel hij hard aanvoelde en lelijk was had hij een zacht hart, dat snel kon breken. Als kind had ik een pop. Ze was gemaakt van rode katoenen stof en had haartjes van wol. Haar ogen waren twee knoopjes en haar mond een genaaide blauwe streep. Ik sprak vaak met die pop en ik zorgde goed voor haar. Ik ging met respect met haar om, net zoals oma met haar kandelaar. Later, toen ik ouder was geworden en mijn oma er niet meer was, bleek dat oma’s kandelaar was zoekgeraakt tijdens een verhuizing. Hij is nooit meer gevonden. Net zoals mijn pop, die bovendien toch al kapot was. Momenteel hebben de gevoelens die ik over die voorwerpen had hun betekenis voor mij verloren. Inmiddels ben ik belangrijkere dingen kwijtgeraakt. Ik heb nieuwe dingen gevonden, al kostte dat me heel veel energie.