Het lange lied van de nachtegaal

Felicia is een vrolijk meisje dat in de woestijn woont en graag in het zand graaft. Ze houdt van muziek, maar behalve als ze zelf zingt, is het erg stil. De vriendelijke koopman Andante geeft haar het zaadje van een wonderboom en nadat de boom is gegroeid, geeft hij haar een toverfluit. Een nachtegaal leert haar een prachtig lied. Felicia wil muziek maken met anderen en samen met Andante reist ze op zijn kameel naar de woestijnstad waar hij woont. In de stad staat een kasteel waar een lieve prinses woont. Maar dan vriezen plotseling het kasteel en het kasteelpark dicht! Wat is er gebeurd met hun geliefde prinses? En hoe kan Felicia helpen?

Anna Backerra (69) werkt als theoretisch natuurkundige en componist voor kamermuziek en orkest. Daarnaast schrijft ze sprookjes over muziek en illustreert deze met prenten van papierknipwerk.
Dit sprookje speelt ze ook als theatervoorstelling tegen een decor van de geprojecteerde prenten, waarbij ze de sfeer op originele wijze op viool verklankt, samen met een pianist. Ze is getrouwd, moeder van twee zoons die een tweeling zijn en grootmoeder van vier lieve kleinkinderen, waarvan drie kleindochters en een kleinzoon.

Vroeg in de ochtend werd Felicia wakker van een vreemd geruis. In een mum van tijd stond ze buiten om te kijken waar dat vandaan kwam. Een zwerm vogels vloog naar de boom, landde op de takken en begon te zingen. Wat zongen ze mooi! Dat was vast de muziek die Andante bedoelde. Toen de vogels wegvlogen, rende Felicia opgewonden rond om het iedereen te vertellen.
De volgende ochtend stond iedereen vroeg op om bij de boom te wachten. En inderdaad, de vogels kwamen terug. Ze tjirpten, floten en kwinkeleerden, en iedereen werd er blij van. Het gezang van de vogels was zó mooi dat niemand na afloop meer wist of het een korte of een lange tijd had geduurd. Het leek wel alsof de tijd had stilgestaan.