Spiritus
Verlichtende Brandstof

Naarmate de schreeuw om diversiteit en acceptatie luider wordt, schieten we in een maatschappelijke kramp en lijkt er steeds minder ruimte vrij voor de politiek incorrecte brombeer. Een eerbetoon aan paradijsvogels die niet schreeuwen om geaccepteerd te worden, maar simpelweg 'zijn' en zich derhalve totaal niet druk maken om iets als acceptatie. Puurheid boven een slangenkuil van ongeschreven sociale reglementen. Een verzameling verhalen ter verlichting van een wereld waarin alles wordt gewogen en vooral te zwaar wordt bevonden.

M.H. Stevens woont in het prachtige en buitengewoon groene Gennep samen met zijn vrouw, twee dochters en twee zonen. Het ontspannen leven daar in een omgeving vol humor en zelfspot inspireert hem eindeloos, met deze verhalenbundel 'Spiritus - verlichtende brandstof', zijn derde boek in anderhalf jaar tijd, als resultaat. Eerder verschenen van deze auteur de dichtbundel 'DichterMij' en de verhalenbundel 'Tussen Haring Wiet en Hemaworst' bij Boekscout.

Hij is kattenmens noch hondenmens. Hechten aan iets dat leeft in het algemeen kost hem meer dan negen levens, voortgekomen uit onthechting na omarming. Het leven stelt hem immer teleur dus haat hij. Nooit hechten in plaats van ooit nog onthechten. Hoerenmadame, de alleszeggende naam van het wicht, is hooguit gedoogd. Hardnekkig volhardend in haar voorliefde voor afwijzing heeft het beest zich ongegeneerd aan hem opgedrongen nadat haar oorspronkelijke eigenaar rijkelijk faalde in de kunst van het negeren en haar op afstotende wijze overlaadde met cadeautjes en liefde, wat dat betreft lijkt deze situatie welhaast voorbestemd. Elf keer maar liefst had hij het beest teruggebracht naar haar dankbare baasje, een kwetsbare pamflettist die de één na laatste keer jankend bezwoer de eerstvolgende keer geen plaksessie meer te besteden aan haar vermissing. Nog eenmaal had hij de opdringerige poes gepoogd terug te bezorgen en daarna heeft hij, woonachtig aan een drukke hoofdweg van een middelgroot dorp, nog enkele keren met een speeltje bij zijn geopende voordeur gestaan: “Toe nou maar, steek maar lekker over, kijk, wat is dat daar aan de andere kant van de straat? Ga maar kijken”. Na een stevige klap van een geschrokken automobilist die verhaal kwam halen nadat het pluche muisje prompt op de voorruit was geworpen, liet hem inzien dat dit ook geen zin had. Gevoelens van berouw jegens Hoerenmadame heeft hij, tot groots genoegen van het spinnende roofdier zelf, overigens nooit getoond, wel voelde hij zich er destijds ongemakkelijk bij. Hij haat katten, heeft mopperend en met tegenzin een klittenband opgebouwd met Hoerenmadame en haalt inmiddels al dertien jaar lang voer voor het mormel, zijn aantrekkingskracht ongewenst tot mythische proporties stuwend, want het beest is stapelgek op haar zelfgekozen eigenaar.