De zeventig weken en de grote verdrukking
Een studie over de laatste twee visioenen van Daniël en over de rede van de Heere Jezus op de Olijfberg over de toekomende dingen

Het Oude Testament is verbonden met Jezus Christus als de vervuller ervan. Dat blijkt op bijzondere wijze in het boek Daniël. In de gedaante van een engel is Christus reddend aanwezig in de brandende oven (3:25). Hij is de Mensenzoon in 7:13, 14, aan wie heerschappij over alle volken wordt gegeven. In Mattheüs 24:15 legt Jezus zelf verband met Daniël 9:24-27 als Hij spreekt over de ‘gruwel van de verwoesting’ en de ‘grote verdrukking’ volgend op Zijn kruisiging, opstanding en hemelvaart. In Mauro’s interpretatie van het visioen van de zeventig weken in Daniël 9 speelt de verwoesting van Jeruzalem in AD 70 een beslissende rol.

Philip Mauro (1859-1952) was advocaat, lid van de balie van het Hooggerechtshof in de Verenigde Staten. Hij werd ook bekend als theoloog en auteur van christelijke boeken. Na zijn bekering tot Christus op 45-jarige leeftijd, kwam hij ertoe persoonlijk te getuigen over wat voor hem de belangrijkste gebeurtenis uit zijn hele leven was. Op juridisch gebied kreeg hij bekendheid in het Tennessee-Scopesproces in 1925, over de vraag of het geoorloofd was om op staatsscholen de evolutieleer te onderwijzen. Mauro verzette zich tegen allerlei Israëlopvattingen, die in zijn tijd opkwamen, zoals het dispensationalisme en de Brits-Israëlbeweging. Dat hij zich daarbij baseerde op een consequent-Bijbelse leer, blijkt uit zijn vele publicaties (zie p. 251 en 252) en ook uit dit boek.

‘Onze bedoeling met het onderhavige werk is de lezers bekend te maken met enkele resultaten van onze recente bestudering van de profetie over de Zeventig Weken (Daniël 9) en van de rede van de Heere Jezus op de Olijfberg (Mattheüs 24, Markus 13, Lukas 21), waarin Hij een gedeelte van die profetie toepaste en uitwerkte. Geschriften en lezingen over profetische onderwerpen wekken te allen tijde belangstelling, omdat ze een appèl doen op de nieuwsgierigheid, die nu eenmaal de menselijke natuur eigen is. Zulke geschriften en lezingen zijn echter slechts in zoverre nuttig als ze de Schrift op de juiste wijze interpreteren. Welke principes dienen de interpretatie van de profetie te beheersen? In geval van een onvervulde profetie is dat vaak een lastige kwestie, terwijl anderzijds schrijvers over profetische onderwerpen voortdurend aan de verleiding blootstaan om zich over te geven aan vermoedens en veronderstellingen en zelfs aan de vlucht der verbeelding. Zo is er al veel als interpretatie van de profetie naar voren gebracht wat volstrekt onbewezen is, maar wat niet weerlegd kon worden behalve – zoals in die gevallen waarin jaartallen of datums werden genoemd in verband met de wederkomst van Christus – door de gebeurtenissen zelf. …Het eerste van deze leidende principes houdt in, niets als een definitieve interpretatie te aanvaarden of te verbreiden wat op vermoedens of alleen maar op waarschijnlijkheid berust, maar uitsluitend datgene wat óf door een direct bewijs vanuit de Schrift óf door een logische gevolgtrekking daaruit ondersteund wordt. Wij zijn er vast van overtuigd dat het veel beter is helemaal geen verklaring te hebben van een moeilijk Schriftgedeelte dan er één over te nemen die naderhand kan blijken onjuist te zijn. Het is namelijk niet makkelijk om een bepaalde gedachtegang op te geven, als we ons er eenmaal mee vertrouwd gemaakt hebben.’