Het meisje met de vlechten

Bij een crash, tijdens een vlucht naar Lima, zijn er slechts twee overlevenden: een Engelse jongen van veertien en een Belgisch meisje van acht. Na een overlevingstocht met heel wat ups en downs, worden ze, na meer dan twee weken, verzwakt teruggevonden. Vijftien jaar later, tijdens een opsporingsprogramma, worden ze terug met elkaar geconfronteerd. Kennen ze elkaar nog? Komen er terug herinneringen naar boven, onverwerkte gevoelens, misverstanden, …? Welk geheim delen ze met elkaar? Dat kan je lezen in dit spannend fictieverhaal: Het meisje met de vlechten. Ondanks de spanning die wordt opgebouwd, is het boek luchtig en makkelijk leesbaar, zeker ook geschikt voor jong adolescenten.

Het meisje met de vlechten werd geschreven door Betty Vuijts, leerkracht lager onderwijs en docent Nederlands in OKAN. Als lesgeefster, is haar hart steeds uitgegaan naar leerlingen met leesachterstand en minder vlotte lezers. Het meisje met de vlechten is een boek dat geschikt is voor jongvolwassenen vanaf vijftien jaar. Het is een boek dat vlot leest, waarin veel afwisseling komt. Een boek waarin je je goed kan inleven, zeker als tiener, wanneer je tussen het kind-zijn en de volwassen leeftijd zit. Een boek dat tevens informatie geeft over het leven in de jungle met her en der wat natuurkundige en geschiedkundige gegevens. Voorheen verscheen van dezelfde auteur het kinderboekje Het bos-4-us.

De zenuwen begonnen haar nu wel parten te spelen. Het was gek te bedenken dat David hier ergens achter de coulissen klaarstond. Zo dichtbij na zo’n lange tijd! Haar mond voelde kurkdroog aan van de stress. Ze nam nog vlug een slok water want het aftellen was al begonnen. De generiek liep en de begintune van het programma werd ingezet. Terwijl ze nog probeerde een fatsoenlijke houding aan te nemen in haar misschien toch wel te korte kleedje, er een zweetdruppel langs haar rug naar beneden liep en ze niet wist of ze nog even aan haar jeukende neus mocht krabben, was de presentator al begonnen met zijn intro. Hij schetste de situatie van de ramp, zo’n vijftien jaar geleden. Bij het noemen van haar naam, voelde ze dat de camera’s op haar werden gericht. Mijn God, waar was ze aan begonnen? Misschien had haar vader gelijk en was ze beter niet op deze uitnodiging ingegaan. Moest ze nu vriendelijk glimlachen of juist ernstig kijken? Dat was ze vergeten te vragen aan de programmamakers. Ze probeerde ontspannen in de camera te kijken. Daarna richtte ze haar aandacht op de interviewer en de monitor, die vlak naast hem stond opgesteld, waarop ze eventuele beelden kon volgen. De beginvragen verliepen vlotjes omdat ze ook vooraf wist welke vragen er gesteld gingen worden. De antwoorden had ze al op voorhand ingeoefend. De gespreksleider nam terug het woord en begon nu over David. Er werd haar gevraagd om, met haar stoel, een kwart draai naar rechts te maken. Het was zo’n clubzeteltje dat om zijn eigen as kon draaien. Daar voor zich, zag ze drie mannen in de schaduw staan. Ze waren ongeveer even groot en volgens de contouren, hadden ze ongeveer dezelfde lichaamsbouw. Eén van hen was David.