Ziek in je Hoofd

Linda is een jonge vrouw die erg houdt van gezelligheid. Het vrijgezellenleven begint haar te vervelen en ze kijkt wat om haar heen. In het uitgaansleven van Breda ontmoet ze Paul, een leuke jongen om te zien. Al snel blijkt dat Paul erg vriendelijk is en wel geïnteresseerd lijkt te zijn in Linda. In een korte tijd worden de twee een droomkoppel. Maar er gebeuren heel vreemde dingen die niet thuishoren in een relatie. Is Paul wel te vertrouwen? Waarom doet hij Linda pijn? Er gaan jaren overheen voordat Linda eindelijk de twee gezichten en persoonlijkheden ontdekt van Paul. Linda opent haar ogen!

"Ik ben geboren op 28 april 1989 te Breda. Eén van mijn grote hobby’s is paardrijden. Verder ben ik werkzaam en ook student. Mijn grote wensen zijn geluk in de liefde en met plezier door het leven gaan. Mijn motto: geniet van elke dag nu het nog kan! Het verhaal van mijn boek heeft mij geholpen om mijn emoties te verwerken. Ook heeft het mij geholpen mijn ogen te openen. Bovendien heeft dit boek mij ertoe gebracht dat ik in de toekomst sterker in mijn schoenen blijf staan!"

Paul liep mij op de trap achterna. Voortdurend had ik het gevoel alsof ik elk moment een duw kon krijgen en onderaan zou komen te liggen. Dat gebeurde gelukkig niet, maar hij bleef er wel bij staan totdat ik mijn fiets van het slot af had. Toen mijn fiets eenmaal van het slot af was, wist ik niet hoe snel ik moest wegkomen. Paul was te snel. Hij pakte mijn fiets en gooide hem midden op straat. Het was nog vroeg, dus het was niet erg levendig op straat. Nog steeds was ik alleen maar aan het huilen en kon ik niet ophouden. Het was voor mij net een boze droom. In een flits zag ik een groepje wielrenners in de straat verderop voorbij komen en ik zag hun naar mij kijken. Ik riep om hulp, maar terugkeren deden ze niet. Paul was ondertussen terug naar boven gelopen naar zijn kamer. Vanaf zijn adres naar mijn thuis was het nog geen tien minuten fietsen. Ik bedacht me opeens dat Rob en Manon drie straten verderop woonden. Mijn planning was om daar eerst naar toe te fietsen. Ik was bang dat Paul me achterna zou komen. Toch ben ik naar huis gefietst. Ik wilde hen niet lastigvallen en, buiten dat, die twee lagen waarschijnlijk al op bed. Onderweg naar huis had ik kunnen bellen. De pech was dat de batterij van mijn toestel hartstikke leeg was. Ook op de fiets was ik nog steeds overstuur en kon ik niet ophouden met huilen. Voorbijgangers keken me vreemd aan, maar ik moest alle energie die ik nog had, verzamelen om door te kunnen fietsen. Thuis aangekomen heb ik mijn fiets tegen het muurtje laten vallen. Ik ben het trapje opgekropen, heb aan de deurbel gehangen, op het raampje geklopt en ik ben op de grond gaan zitten wachten in de hoop dat er opengedaan werd, die vroege ochtend.