Sterk als Bamboe

In het najaar van 1993 werden Arthur en Amalia bedrogen bij de aankoop van een ‘lap’ bouwgrond. Toen de afbraak van hun woning 12 jaar later om de hoek loerde, ontliep iedereen zijn verantwoordelijkheid. Zelfs de advocate van het gezin deed alsof ze van de aardbodem was verdwenen. Amalia ging uit wanhoop zelf naar de zitting van de Raad van State... Om de gerechtskosten te financieren, zocht Amalia administratief werk. Na een hilarische selectieprocedure werd ze aangenomen bij De Kuise Mariannekes, een organisatie in de thuisverpleging. Tot op een dag dat ze werd beschuldigd van het meest onware dat er over haar verteld kon worden...

"Ik ben geboren in 1971. Ik studeerde Toegepaste Communicatie aan het Hoger Instituut voor Bedrijfsopleiding te Gent. Ik begon mijn loopbaan bij het informaticavakblad Data News. Sedert 2009 werk ik voor de Vereniging voor Bos in Vlaanderen. Ik heb een vaste column in De Boskrant. Sterk als Bamboe is mijn debuutroman."

Amalia vierde het begin van het nieuwe jaar met haar collega’s van De Kuise Mariannekes, op een vrijdagavond, in een restaurant vlakbij het station van Netelgem. De slankste verpleegster had bij de uitbater een prijs bedongen, die na een demonstratie van een intiem toilet, zo plots was gezakt, dat ze de man zijn aanbod niet had kunnen afslaan. De restauranthouder zorgde voor een persoonlijk onthaal, door eigenhandig de jassen van de schouders te nemen waarbij, in het geval dat de dames schaars waren gekleed, zijn handen per ongeluk uitgleden. Terwijl hij de laatste jas aan de haak van de vestiaire hing, stelde hij met genoegen vast, dat hij voldoende washandjes onder de toog had klaargelegd. Hij hoopte de dames zo dronken te krijgen dat ze hem rond middernacht, in team, aan een intiem toilet zouden onderwerpen. Het had de man geen moeite gekost om vrijwilligers voor achter de bar te vinden die, bij gebrek aan ervaring, te veel alcohol in het aperitief mengden. Toen de dames behoorlijk boven hun theewater het vlees van het hoofdgerecht aansneden, stoof Marianne in zeven haasten binnen. Ze was van haar schoonouders, op wiens boerderij ze inwoonde, pas mogen vertrekken nadat ze de koeien had gemolken. Na het rijkelijk drinken van rode wijn, deden de verpleegsters de naam van hun organisatie alle eer aan door hun rokken uit te trekken en, met een luier om, een kuise demonstratie van de vogeltjesdans te geven. Als beloning voor deze oogstrelende volksdans, serveerde de zaakvoerder twee bollen ijs met daartussen een banaan, waarvan de top rijkelijk bespoten was met slagroom, die de dames met de topjes van hun tongen sierlijk aflikten, omdat de lepels in de vaatwas zaten. In de vroege uurtjes gierde het vrouwvolk het uit, toen ze 43 identieke verpleegsterwagentjes in de straat zagen, waarvan de nummerplaten allemaal dezelfde lettercombinatie hadden. Aangezien geen enkele feestvierster in staat was de cijfers van haar kenteken te memoriseren, zat er niets anders op dan hun sleutels op elke auto uit te proberen.