Iedereen houdt van Oekraïne
niemand van de Oekraïners - Een ware getuigenis van een eeuw koloniale oorlogen en genocide in Oekraïne

Een waargebeurde familiegeschiedenis over verschillende generaties heen. Een zoon in België met een identiteitsprobleem ondervraagt zijn Oekraïense moeder. Via de mislukte bevrijdingsoorlog van zijn grootouders neemt ze hem mee naar het ‘paradijs van Stalin’; van de slavernij in nazi-Duitsland loodst ze hem doorheen de bommenregen van de Geallieerden tot in de vluchtelingenkampen. Naast Maria’s avonturen volg je meerdere, spannende verhaallijnen, zoals dat van haar man, Wladyk, en zijn vader, Wasylj, of van haar vader, Andriy, en haar oersterke moeder, Melania. ‘Iedereen houdt van Oekraïne - niemand van de Oekraïners’ is een gezegde dat een eeuw lang circuleert in het land. Het boek tast de grenzen af van wreedheid, alsook het tomeloos verlangen naar het leven, zonder hierbij de menselijke waardigheid te verliezen.

Joris werkt als chirurg in een Limburgs ziekenhuis. Tijdens zijn verlof deelt hij graag zijn kennis met collega’s in het land van zijn ouders. Daar vindt hij geen ‘Oekraïne’ zoals zijn ouders daarover spreken of hoe hij het zich heeft voorgesteld. De geschiedenis, zoals zijn moeder die vertelt, is zowel hier als daar onbekend. Na zijn pensionering blijft er voor hem nog maar één taak over, de juiste waarheid achterhalen van wat er in de ex-Sovjetlanden zo hardnekkig wordt verdraaid en verzwegen. Dit boek is de neerslag van de conversaties met zijn bejaarde moeder en van zijn opzoekingswerk.

“Ge zijt in een verloren eg getrapt”, zegt de jongen, en hij heft het stuk metaal op. ”Het ijzer is verroest, en de wonde zal ontsteken.” “Lopen maar, rep je!” roept de jongen haar achterna. Ze baant zich een weg doorheen de opgeschoten jonge tarwe. Het lijkt meters hoog. Ze strompelt en vecht tegen de groene muur en de pijnlijke steken in haar voet. Ze heeft honger, en een vreselijke dorst. Ze neemt even een pauze om op adem te komen. Met haar ruwe tong likt ze over haar gekloofde bovenlip in een poging haar dorst te lessen. In de verte ontwaart ze de schim van een ruiter. Plots draaien de groene velden en de blauwe hemel in het rond. Het duizelt voor haar ogen. ”Papa, papa!” roept ze. Het is alsof papa haar bij de armen heeft gegrepen en in het rond zwiert. “Hop” naar boven…en een rondje, en weer “hop” naar boven, en weer een rondje … “Papa, papa, je bent terug thuis…” Maria ontwaakt op de vloer van de infirmerie in een plas urine. Het is dat laatste dat mijn moeder aan het voorval op het veld doet herinneren. De diepe schaamte. Ze lag als een gewond kindsoldaat tussen de rode papavers langs het veld, waar ze gevonden werd door een veldwacht. Hij hees het bewusteloze wicht op zijn paard en reed haar naar het verzorgingspunt. Daar kreeg ze te drinken en werd haar voet verzorgd. Van dat alles herinnerde Maria zich niets meer. Haar moeder vertelde het haar later. Ze legde zich op de vloer neer, waar ze in een diepe slaap verzonk tot haar moeder haar die avond kwam ophalen. Natuurlijk was papa niet thuis, hij zat nog steeds zijn straf uit in Charkiw, maar voor Maria had papa de hele tijd bij haar gewaakt.