Vloeiend bloed

Ilva is zestien jaar en leidt een verschrikkelijk leven met een moeder die alcoholiste is, en een stiefvader die haar misbruikt. Ilva worstelt met haar identiteit en de vreemde fascinerende werking die bloed bij haar teweegbrengt. Ze is diep ongelukkig en heeft twijfels en vragen over het geloof in God. Precies op het moment dat Ilva de wanhoop nabij is, explodeert de situatie thuis op een afschuwelijke manier. Ilva trekt in bij familie waarover haar moeder nooit heeft willen vertellen, en ontdekt op die manier lang verdrongen geheimen, die ze misschien liever nooit te weten was gekomen...

"Op 9 oktober 1989 ben ik geboren. Ik studeer op dit moment op de pabo en zit in mijn derde jaar. Als ik mijn studie heb afgerond wil ik zeker voor de klas gaan staan. Ik hou veel van zingen en lezen. Ook schrijf ik soms verhalen en zo kwam ik op het idee om een boek te schrijven. Ik heb een boeiend onderwerp gekozen dat hopelijk veel mensen zal aanspreken. Beoordeeldt u zelf maar dit prachtige resultaat!"

Een rij witte tanden werd zichtbaar en ik zag hoe hij langzaam opstond en naar me toe kwam lopen. Ik was volledig in paniek. Weg moest ik hier! Ik rende zo hard naar de deur dat ik er tegenop knalde. Mijn hoofd bonkte tegen de muur. Zonder ook maar iets van pijn te voelen begon ik aan de deurklink te trekken. O nee! Op slot. Ik hoorde Richard hijgen en ik zag zijn schaduw op de muur terwijl hij dichterbij kwam. ‘Ja, ik bereid mijn plannetjes wel een beetje goed voor, snap je? Dacht je nu echt dat ik je zo gemakkelijk zou laten ontsnappen?’ Een honende lach verliet zijn mond en jaagde mij des te meer angst aan. Ik draaide me om en stond nu met mijn rug tegen de deur gedrukt, terwijl Richard voor mij stond. Hij spreidde zijn armen uit in een poging me vast te pakken. Ik wilde het niet en begon wild om me heen te slaan. ‘Ga weg! Laat me met rust! Ik wil naar bed!’ Ik voelde hoe er vocht over mijn gezicht naar beneden gleed. Ik dacht dat het tranen waren van angst. Ik zag hoe Richard een ogenblik twijfelde en naar me keek. ‘Je bloedt’, zei hij en hij bracht zijn hand naar mijn hoofd om het weg te vegen. ‘Laat dat!’, schreeuwde ik terwijl ik zijn arm wild van me afsloeg. Ik wist dat ik een wond op mijn hoofd had, maar voelde nog steeds geen pijn. Richards ogen werden donker en met een nijdige blik kwam hij zo dicht bij mijn gezicht, dat ik zijn adem, die naar alcohol stonk, kon ruiken. ‘Ik waarschuw je Ilva! Als ik geweld moet gebruiken, doe ik dat! Je moeder zal je geschreeuw trouwens toch niet horen! Ze is zo dronken dat ze wel bewusteloos lijkt!’ Mijn adem stokte in mijn keel. Het leek alsof mijn hart was gestopt met kloppen.