DE PASEK PAPERS

Stefan Pasek, een Pool, is kleermaker in Berlijn. Na de Kristalnacht in 1938 weet hij op de fiets, en met een vals paspoort, aan de Nazi’s te ontsnappen naar Nederland. Na Mei 1940 is hij ook hier niet veilig, maar weet toch de oorlog te overleven. Hij trouwt, zet in gemeenschap 4 kinderen op de wereld en sterft. Zijn oudste zoon zorgt voor de 6 kinderen, die een overleden broer nalaat. Een kleinzoon raakt aan de drugs, van een tweeling wordt de één docent en de ander kunstschilder, een jongen leeft als een bon vivant zonder geld, de dochter leidt een frivool bestaan en de laatste kleinzoon verburgerlijkt. Maar... is er misschien ook nog een ondergeschoven familielid...?

"Ik ben in 1919 geboren en in de Jordaan opgegroeid. Na de Lagere School, VGLO en twaalf ambachten plus de gebruikelijke dertien ongelukken, werkte ik na mijn 30ste jaar in de mode. Met 57 jaar ging ik naar de UVA, studeerde filosofie en behaalde 6 jaar later het doctoraal. In 1965 verscheen mijn eerste boek In ieder geval actief blijven onder het pseudoniem George Rooth. In het jaar 2007 werd het boek De Wanen gepubliceerd. Het boek De Pasek Papers is een partenspel over een alledaagse familie."

Wie heeft in zijn lieve leven ooit een vondeling gevonden? Cegilius Frank Pasek, sinds enige jaren wetenschappelijk medewerker, overkwam het tot tweemaal toe in nog geen jaar. Toentertijd zette hij zijn auto in de garage, een vervallen schuur op een stuk braakland, ruim vijftig meter van het huis waar hij nu woonde, even buiten Badhoevedorp. Toen hij de deur afsloot, hoorde hij licht gerucht achter de schuur. Hij zette zijn tas op de grond en ging op onderzoek. Onder het afdakje waar vroeger hakhout werd opgeslagen, zat tot zijn verbazing een jongetje van een jaar of twee in een kinderbox. Het was met een tuigje vastgebonden wat het kind niet belemmerde zich vrij in de box te bewegen. Hij had een blokkendoos en een stel autootjes om mee te spelen. Buiten de box lag nog een bromtol. Het staakte zijn spel op het moment, dat Frank hem in de laagstaande zon overschaduwde, als een donker gat dat omstraald werd door een corona van licht. Een kind als een renaissance putto keek naar Frank op. ‘Pappie’, vroeg het naïef. Door de lichtval kon het kind onmogelijk zijn gezicht gezien hebben en Frank moest erom glimlachen. Hij ging op zijn hurken zitten om enigszins op niveau van het joch te komen. ‘Hoe kom jij hier?’ ‘Jobbie lief’, reageerde de peuter. ‘Waar is je mamma’, probeerde Frank opnieuw. ‘Mamma Sissa wek’, zei het kind en liet het daarbij. Frank begreep dat hij zo niets wijzer werd.Nadenkend keek hij op, en zijn blik ontwaarde een envelop op een roestige spijker van de houten wand geprikt. Daaronder stond een plastic zak van een supermarkt. Frank was in de veronderstelling, dat het afval was dat door een of andere aso was achtergelaten. Aarzelend - is die brief wel voor mij bestemd? - trok hij de envelop van de spijker en rees overeind. Aan de buitenkant was in wankel schrift vermeld: "Robbie." Frank hield de envelop tegen het licht. Binnenin zat een velletje papier. Hij aarzelde opnieuw. Na een overweging doorspekt met drogredenen - dit is mijn schuur, moeten ze maar niet, enzovoorts - besloot zijn reëele drijfveer, nieuwsgierigheid, de envelop te openen. Op een velletje uit een kladblok stond in het wankelend handschrift gekrabbeld: Hij Heet Robbie Zorg Goed Voor Hem Ik Kan Het Niet Daaronder werd in blokschrift vermeld: "Ik wil het ook niet."