Ancitta
'Een vrouw van God?'

Ancitta werd als baby ten vondeling gelegd. Vanaf haar prille jeugd werd duidelijk dat zij over onverklaarbare gaven bleek te beschikken. Zij is in staat de menselijke energie en materie te beheersen. Haar mystieke ervaringen en mogelijkheden verwijzen naar het geloof in de mutatie naar een hogere orde, het overstijgen van de complete vergankelijkheid. Haar denken is authentiek en radicaal, al kan zij gulzig genieten van de zalige ontroering van muziek. Zij beleeft een allesomvattende heerlijke romance waarbij zij sublieme momenten van liefde en schoonheid ontdekt. In dit romantische verhaal is de tragiek van het leven, verweven in de mysterieuze grenzeloosheid van de verbeelding, haast permanent aanwezig.

"In 1933 ben ik geboren en ik ben in mijn streven naar een leven in harmonie tussen denken en voelen, op zoek gegaan naar de wetmatigheden die de natuur hanteert. Ik schreef deze roman waarin de essentie van mijn denken onmiskenbaar de oneindigheid der dingen is. Vanzelfsprekend ontdekte ik dat licht energie betekende en de natuur permanent nieuw leven aanreikte. Ik emigreerde naar de Midi-Pyrénées. In de immense stilte en zalige rust van een Franse heuvel werd deze roman geboren."

Ancitta zag hem komen aanlopen, de witte prof met inderdaad onmogelijke dunne splinterbenen. Ze vond hem goddelijk. Hij deed struis en stoer en stapte resoluut het water in, al deed een opkomende golf hem naar lucht happen. Ze vond hem een jongensachtige slungel, maar zo vertederend, haast kinderlijk speels, een zo zuiver wezen. Ze werd er warempel van binnen warm van. Dat lange gebeente en armen kon meer dan behoorlijk zwemmen. Zonder verpinken kwam hij in volle crawlinspanning naar haar toe gezwommen. Vlak voor haar dook hij onder, de oceaan sloot zich over zijn rug. Hij vond haar benen, haar heupen en uiteindelijk haar schouders. Hij legde zijn beide armen om haar heen en hield haar stevig tegen zich aangedrukt, kennelijk niet omdat hij bang was om te verzuipen. Spijts de kilte van de oceaan voelde Ancitta een warme heerlijke rilling door haar lichaam stromen. Het was alsof een goedaardige elektrische stroom haar lichaam aanzette tot dingen die zij nooit eerder had gevoeld of beleefd. Zij wist absoluut met zekerheid dat dit de prelude tot een opperste zaligheid moest zijn. Zij had zich nog nooit lichter gevoeld. Ze keek naar Thomas, naar zijn mooie mannengelaat en zijn innige lieve ogen. Ze zou hem duizend dingen willen zeggen, maar geraakte niet uit haar eerste woord. Ze hield hem dan maar krampachtig vast met armen en benen. Thomas beefde van weggedrukt verlangen. Hij wou Ancitta niet loslaten, nog niet, nooit meer. Hij voelde haar lichaam niet langer. Het was alsof dit mooie wezentje voor altijd de totale geborgenheid van zijn lichaam had opgezocht. En dat vond hij zo heerlijk. Hij schrok als uit een droom gewekt toen ze hem vroeg waarom hij zo beefde. "Ancitta, vanavond als de deemstering de laatste restjes van de dag oppeuzelt, zal ik u vertellen over mijn innerlijke stormen die mijn buitenkant geselen", sprak hij stilletjes in haar oor.