Het bloed kruipt waar het niet gaan kan

In april 1989 kreeg de auteur van zijn inmiddels overleden oom, Prof Dr Leopold Remouchamps, een bundeltje oude schriftjes in eigendom. De schriftjes waren dagboeken, zorgvuldig bijgehouden door zijn vader, de overgrootvader van de auteur; Dr Edouard Remouchamps uit Lier, Belgie. Zij beschrijven een aantal zeereizen die Edouard Remouchamps in 1885 en 1886 als jongeman van 27 jaar in de functie van scheepsarts maakte. Wat u in dit werkje vindt, zijn een aantal reisbeschrijvingen met de dagboeken als basis, aangevuld en gelardeerd met de eigen reiservaringen van de auteur bij de koopvaardij die hij als zeventienjarige jongen veertig jaar geleden zelf opdeed.

"Ik heb, honderdrieentwintig jaar nadat de eerste regels van het dagboek op schrift zijn gesteld, de tekst bewerkt en gelardeerd met mijn eigen ervaringen bij de koopvaardij, zo’n veertig jaar geleden. Mijn voornaamste drijfveer om deze dagboeken te bewerken was om mijn waardering uit te drukken voor een bijzonder mens, die ik al lezende en schrijvende beter heb leren kennen. In dat licht heb ik de aantekeningen uit mijn dagboeken, die slechts bestaan uit korte aantekeningen, deels herschreven tot een -hopelijk- meer leesbaar produkt."

Mijn hut wordt met de dag minder comfortabel. Door het vocht en de slechte ventilatie zijn mijn matras en dekens, en zelfs de beddelakens, allen groen, geel en zwart uitgeslagen van de schimmel. En de stank is uiteraard navenant. Nu het weer wat opgeklaard is besluit ik om alle gerief aan dek te dragen en al het spul, zo goed en zo kwaad als ik kan, te reinigen en met chloor te desinfecteren. De 3e stuurman Craig komt mij vragen wat ik van plan ben en als ik het hem uitleg, dat ik nog niet halverwege de reis door paddestoelen mijn hut wens te worden uitgedragen en dat ik van plan ben om aan die situatie verandering te brengen, kijkt hij mij bevreemd aan. Ik voeg hem toe dat het een goed idee zou zijn, om verdere ziekten onder de bemanning en passagiers te voorkomen, dergelijke maatregelen verplicht te maken voor bemanning zowel als passagiers. Hij kijkt mij aan of ik gek geworden ben. "Verplichten?? Een ieder aan boord draagt zijn eigen kruis", vertelt hij mij. Ik geef dat toe en zeg hem dat dat kruis dan gelijk mee in het zeemansgraf kan als de ziekten de kans krijgen verder te gedijen. Gedurende de nacht zullen wij de equator overschrijden. Het weer is goed, de golfslag miniem en ondanks het feit dat wij in de maand november leven, voelt het aan als een Belgische zomerdag in juli. Ik besluit na het avondmaal op het dek nog een pijp te roken met Heinemann en Freiherr von Trevensen, een 1ste Klasse-passagier die in de eetzaal aan een andere tafel zit. Om twaalf uur gaat een ieder weer terug naar zijn hut. Het weer is helder. Miljarden sterren zijn nu zichtbaar aan het firnament. Zoveel sterren heb ik ik mijn leven niet gezien. Het is alsof er in de onderzijde van de hemel miljoenen gaatjes zijn geprikt. Het doet je beseffen hoe klein en onbelangrijk een mens is in dit verschrikkelijk grote universum.