Jack Bone
Onderwereld

Op een dag wordt het leven van prins Jack Bone bruut verstoord. Zijn moeder, koningin van Senatra, wordt getroffen door een vloek dat haar einde betekent. De beheerder van de vloek bezoekt de begrafenis van de vorstin maar niet omdat hij spijt heeft van zijn daad. Jack wordt gestuurd om wraak te nemen, maar hoe dichter hij bij zijn doelwit komt, hoe meer hij beseft waar hij in terechtgekomen is. Zal hij zijn wraak krijgen? Stap in de wereld waar goed en kwaad niet helemaal in balans staan.

"Ik ben geboren op 20 april 1994 in Leiden. Ik woon in Voorhout en zit in de vierde klas op het Northgo College. Al vanaf mijn jeugd heb ik mijn fantasie de vrije loop laten gaan en ik wilde één van mijn fantasieën opschrijven zodat ik het zou onthouden. Die fantasie groeide en groeide... er kwam dit boek uit."

Voor de poort, in het plein, stond iemand met een gouden lichaam. Hij had het hoofd, vleugels en klauwen van een adelaar. 'Heel erg goed', zei hij. Hij had een zware stem, waarschijnlijk gebruikte hij niet zo vaak de mensentaal. Hij liep naar voren, met de lange nagels van zijn klauwen tikkend tegen de grond, hij stopte bij de grafkist van de koningin. Hij schraapte zijn keel. ‘Dus dit is de idioot die het spreekwoord van de Luchtster gebruikte?’ Iedereen knikte benauwd, ze waren het niet eens dat hun koningin een idioot genoemd werd, maar ze durfden niet tegen het gedrocht in te gaan. De vogelman moest lachen, het was een kwaadaardige lach. ‘Dan zit mijn werk erop.’ De man steeg op. Jack snapte er echt helemaal niets van. ‘Hoe bedoelt u, uw werk zit erop?’ De man keek naar beneden, hij moest alweer lachen. ‘Ze weten niet eens wie ik ben. Nou, vooruit, ik vertel het.’ Hij schraapte zijn keel weer, hij had eigenlijk wel moeite met de mensentaal. ‘Ik ben Garoeda Onderwereld. Ík ben de vloek van de Luchtster, ík ben degene die jullie allemaal gaat vermoorden. Ik ben Garoeda, de vernietiger van de mensheid.’ En met zijn kwaadaardige lach vloog hij, met honderden stymphalica’s achter hem aan, terug naar de Luchtster. Het gekrijs van de vogels bleef nog minuten doorgaan. Er was een doodse stilte. Mensen huilden en vluchtten het plein uit. Er lagen gebroken zwaarden, schilden en lijken op de grond. Bijna alles dat op het plein lag was kapot, op één ding na. Garoeda en zijn zwerm hadden geen krasje gemaakt op de doodskist. Misschien had dat een betekenis. Misschien doet hij niets met mensen die al dood zijn. Iedereen snakte naar adem. Het was voorbij, Garoeda was hem gesmeerd.