Kanjer
- Auteur
-
Ria Niesing
- Uitvoering
- Paperback
- Genre
- Biografieën
- Prijs
- € 18 ,99
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)
Samenvatting
Peter-Jan is in 2008, na anderhalf jaar ziek te zijn geweest, aan longkanker overleden. Het was een lieve en rustige jongen, die gemakkelijk te beïnvloeden was. Peter-Jan was een sterke jongen en heeft zijn ziekte zonder klagen gedragen. In Kanjer heeft de auteur haar ervaringen en gevoelens beschreven. Vaak wordt er gezegd: het verdriet dat slijt, maar het gemis blijft.
Over de auteur
"Ik ben in 1949 geboren als tweede in een gezin van zes kinderen. Ik woon al 31 jaar samen met mijn man in het mooie Middelburg. Ik heb nog drie kinderen, twee in Rotterdam, één in Nieuwerkerk a/d IJssel. Ik werk als verzorgende in een zorgcentrum. Een dag in de week ben ik oppasoma. Eerst van mijn 2 kleindochters, kinderen van mijn oudste dochter. Nu ben ik oppasoma van mijn kleinzoon, het kind van mijn oudste zoon. Op de lagere school schreef ik al graag opstellen en gedichtjes. Ik was ook actief in allerlei verenigingen en werd vaak belast met het schrijven van stukjes."
Productinformatie
- ISBN
- 9789460893025 / 978-94-608-9302-5
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 20-05-2010
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Biografieën
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 110
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Op donderdag 15 februari kregen we het verschrikkelijke bericht. De uitslag van de mediastinoscopie. Het was kwaadaardig, maar wat: longkanker, de ziekte van Hodgkin?
Dr. Dijksterhuis legde ons uit dat de cellen die gevonden waren bij de mediastinoscopie weliswaar kwaadaardig waren, maar dat het niet duidelijk was om welke cellen het ging. Het weefsel dat weggenomen was, bevatte alleen maar dode, afgestorven cellen.
Om een goed beeld te krijgen, moesten we op maandag 19 februari naar het Erasmus MC - Daniel den Hoed in Rotterdam. Misschien dat ze daar nog iets met het weggenomen weefsel konden doen.
Weer was het een uiterlijk kalme Peter-Jan, zonder paniek, zonder verdriet, die alleen maar zei: "Nou, dat is mooi."
Thuisgekomen belde ik eerst Jan en Menno om ze op de hoogte te stellen en liet ik de tranen vloeien. Daarna ging ik naar mijn werk, om ze daar op de hoogte te brengen en me af te melden voor de eerste dagen (wat drie weken zouden worden).
Reviews
Er zijn nog geen reviews over dit boek