BOLWERKEN
Wonderen van Boxmeer

Bolwerken is een onderzoek naar de zelfmoord van een oud-klasgenoot die Willem Muijs een paar maanden voor zijn dood sinds lange tijd sprak. Tijdens hun derde "toevallige" ontmoeting was zijn gesprekspartner minder terughoudend en leek toe aan het ophalen van gezamenlijke herinneringen. Een precair onderwerp, want volgens hem was er nooit sprake geweest van de vriendschap die Willem zich herinnerde. Maanden na zijn zelfmoord vond Willem een klassenfoto: zij naast elkaar, armen over elkaars schouders. Vriendjes? Door deze foto is de auteur hun ambigue relatie gaan uitdiepen, om zijn daad te kunnen duiden in een te billijken, maar bizarre context van katholieke moraal en psychische pathologie.

"Bolwerken weerspiegelt en completeert mijn wereld. Mijn installaties, tekeningen, videobeelden, tentoonstellingen en kunstroutes krijgen samenhang en inhoud in verbindende verhalen als Bolwerken."

Eigentijdse Homerus ontwaart Hera's koeienoog ... aberraties van een non-talent Wazig blikt hij op naar haar grote, helderblauwe ogen; ogen die hem opwinden. Die hij volgens haar zeggen vaker van zo nabij gezien moet hebben. Een eeuwigheid geleden dan toch. Maar het zal wel kloppen als zij dat zegt. Zijn kin rust op de smerige, vochtige bar. Een wanordelijk zootje vuil glaswerk belemmert zijn zicht. Met zijn linkeroog dicht worden haar ogen caleidoscopisch verkleind door enkele half geleegde wijnglazen, in een kader van rode lipstickvlekken. Sluit hij zijn rechteroog, dan wordt haar linkeroog groter en kan hij zich overgeven aan de prikkelende nabijheid. Gretig lijkt ze, gebrand op het terughalen van hun gezamenlijke herinneringen. Linkeroog, rechteroog, linkeroog... "Ik denk dat ik wel genoeg heb, Joost. Asjeblieft, ‘k wil hier weg." Ze sluit even haar grote bollende oogleden, rommelt wat in de tas op haar schoot. Schuift dan met haar vlakke hand glaswerk en pindaresten aan de kant om de bar vrij te maken voor de inhoud van haar schoudertas, en probeert haar lippen bij te werken. Aan het resultaat is even later af te lezen dat ze zwaar boven haar theewater zit. "En laten we maar teruggaan, terug naar de reünie. Kunnen we misschien nog wat van het cabaret zien." Zou hij verdomme zijn vergeten. Was hem ook weer duidelijk hoe hij hier terecht was gekomen met haar, met zijn Guusje. In zijn haast om weg te komen uit de bedrukkende sfeer van de schoolreünie had hij per ongeluk op haar hielen getrapt. Ze was erg verrast hem daar tegen het lijf te lopen, na zoveel jaren, en bood aan om er samen tussenuit te knijpen om ergens rustig bij te kletsen. Net als hij had ze haar neus vol van dat gepoch en gepats van oud-klasgenoten. Vijftigers, maar nog geen spat wijzer geworden.