Samenvatting
Dit is het dagboek over de laatste weken van Kees. Elly hield het bij vanaf het moment dat ze haar man zag veranderen. Haar zorgen en angst bleken te kloppen. Een hersentumor rekende razendsnel af met haar steun en toeverlaat. Eerst hoopte ze dat hij het zelf nog zou kunnen lezen, dit bleek niet mogelijk, maar ze bleef schrijven. Het is een chronologisch inzicht in de laatste drie weken, geen kaal, feitelijk verslag, maar verwoording van gevoelens van een vrouw, die beseft dat ze afscheid aan het nemen is van haar man, hun plannen en de toekomst samen.
Over de auteur
"Ik was getrouwd met Kees, ben moeder van twee kinderen, oma van twee kleinkinderen, en ben zelfstandig ondernemer. Toen bij Kees een hersentumor een eind maakte aan zijn herinneringen en onze plannen, hield ik een dagboek bij. Ik wilde vastleggen wat er gebeurde tijdens die emotionele tijd. Na zijn overlijden kwam de wens dit dagboek uit te brengen. Verdriet kreeg een plekje, het boek kwam er: Opa zit op een wolk."
Inkijk
Is het nog maar twee maanden geleden dat we jouw verjaardag hier vierden? Ik heb vrede met jouw heengaan, dit was geen leven meer voor je, maar ik had je nog zo graag een poos bij me gehad. Met broers en zussen, vrienden en de kinderen, in totaal 21, lopen we van Egmond naar Bergen. Bij paal 36 stoppen we, iedereen zit op het strand, en ik ga met Roan op de arm, op weg om de schelpen in zee te gooien, dan komt een grote golf die Roan en mij, kletsnat maakt. Het lijkt net, of jij even wilt laten weten dat je er óók bent. De schelpen gaan terug, en we maken een fles champagne open die bruisend in de golven verdwijnt. Menigeen stapt nog even het water in, maakt foto’s, en haalt herinneringen op. We gaan wat drinken in Bergen op het terras, waar wij ook zaten na de wandeling die fatale zondag in augustus, rusten wat en lopen terug. In Egmond zakken we onderuit op het strand, het was een beste wandeling, en de kinderen moeten dan ook bekaf zijn, maar spelen nog heerlijk in het zand. We halen patat en kroketten, en héél even lijkt het een gezellige familiedag, heel even zou je denken dat jij langs de waterkant aan komt lopen en zou zeggen dat het nú wel leuk genoeg is geweest....... Maar jij komt niet meer, en wij moeten terug naar huis, we wachten op zonsondergang, een laatste blik naar de zee en het strand, dan gaan we.
