Ga je alwéér naar Indonesië?

Neushoornvogels die op schoot komen zitten, apen die haar uit je hoofd trekken, kakkerlakken die je badkamer bevolken, zwemmen in een heetwaterbron, afdingen, adembenemend mooie tempels bezoeken, vanaf de rand van een vulkaan de zon op zien komen, een eendenhoeder tegenkomen, een geïsoleerd levend volk bezoeken, bijna op een schorpioen trappen, je de toekomst laten voorspellen door een vogeltje, een noodstop maken met een vliegtuig, en Genieten, vooral Genieten, met een hoofdletter G. Belevenissen die je de rest van je leven niet meer vergeet.

"Reizen en ontdekken werden mij met de paplepel ingegoten. Mijn vader, die voorlas uit ‘De Scheepsjongens van Bontekoe’, legde de basis voor mijn interesse in Indonesië. Later wekten zijn verhalen vanuit Singapore opnieuw mijn verlangen naar de tropen. Jaren daarna nodigde een Indonesische kinderarts me uit om mee te gaan naar Indonesië en ik was verkocht. Na die reis zouden er nog negen volgen. Mijn reisdagboekjes vormden de basis voor dit boek."

We klimmen zo’n driehonderd meter steil omhoog over een onverhard pad, voetje voor voetje, de zon brandend recht boven ons, tot we een dorpje bereiken: niet meer dan een plukje bamboehuizen op palen. Het is er erg stil en stoffig en maakt een uitgestorven indruk. Tussen de huizen zijn hele smalle, onverharde paadjes. De gids brengt ons naar het huis van wat hij noemt de ‘chief’. Dat blijkt een man van een jaar of veertig - hoewel dat moeilijk te schatten valt - die in kleermakerszit midden op de bale-bale van zijn huis zit. Wij mogen aanschuiven en zitten op het randje, onze benen bungelend over de rand. Er wordt een glas water voor ons ingeschonken waar we niet van durven te drinken en er wordt een bakje gula java neergezet. Onze gids overhandigt de man het plastic tasje met geschenken, dat zwijgend wordt aangenomen. Het zijn geen luxe artikelen, maar suiker, zout, sirih en sigaretten. Serieus worden beleefdheden uitgewisseld tussen de chief en de gids. Terwijl wij daar stil op de rand van de bale-bale zitten, gluren vrouwen en kinderen voorzichtig om de hoek en verdwijnen gillend als we naar ze kijken. Zo zitten we zeker drie kwartier bijeen, vooral zwijgend. Dan vraagt de gids of ik de keuken in het huisje wil fotograferen (ik had vanuit mijn ooghoeken al af en toe naar binnen gekeken). Natuurlijk wil ik dat graag, maar ik moet het wel snel doen, zegt hij. Binnen een mum van tijd heb ik mijn gympen uit en loop het schone, donkere, kale huisje in, de bamboevloer doorbuigend onder mijn voeten. Achterin, tussen de bamboewanden, is een kleine stookplaats op de vloer, waar omheen drie kindertjes zitten te eten. Snel snel heb ik een paar foto’s genomen, het voelde heel bijzonder, vér terug in de tijd.