HET ASTRONOMISCHE OOG
EN DE ALEF

De natuurkundigen Astro en Beatrice leren elkaar kennen tijdens een bijeenkomst op de sterrenwacht te Leiden. Beatrice doet een belangrijke ontdekking over de Melkweg. Ze moet echter nog aanvullende bewijzen vinden waarvoor ze de telescoop in Chili nodig heeft. Intussen keren Beatrice en Astro terug naar hun Caribische eiland. Een ver familielid, de danseres Cristal, wordt verliefd op de geheimzinnige Frank Derlac. Waarom is hij hen gevolgd vanuit Nederland? Er ontrolt zich een spannende intrige over macht en kennis. Als Beatrice erin slaagt de Alef te verbinden met haar eigen vondst, zal er een ander tijdperk aanbreken.

"Momenteel woon ik (1955) te Groningen. Ik werk veelal als interim-docent op vele plaatsen in Nederland. Ik hou veel van reizen. Van 2006 t/m 2009 heb ik gewerkt op Aruba. Vandaar kon ik Zuid-Amerika verkennen. Sinds mijn jeugd schreef ik dagboeken. Op school maakte ik deel uit van de redactie van de schoolkrant. Later raakte ik geïnteresseerd in het creatieve proces. Schrijven is voor mij dan ook geen massaproduct. Ik probeer ook ‘het volledige leven’ weer te geven. In 1991 won ik de librisverhalenwedstrijd met het verhaal Een momentopname van een vlek."

Vroeger was hij vaak geschrokken als hij wakker werd naast een vrouw die hij niet kende, omdat hij die de vorige dag in een dronken bui had ontmoet. Meestal voelde hij zich seksueel tot hen aangetrokken en viel zijn opwinding in duigen nadat zijn lichaam was uitgeraasd. Nu was dat anders. Hij keek gefascineerd naar haar. Hij kon niet bij haar vandaan. Hij lag naast een ballerina die in een hogere, voor hem onbekende wereld leek te leven. De tijd kon hem niet deren. De tijd was juist met hem. Hij wilde dat geen seconde aan zijn bewustzijn zou ontsnappen. Alles leek perfect. Het wijde water voorbij zijn raam, het deinende lichaam naast hem als een bloem in de wind. Hij had lang zo gelegen, bijna zijn adem inhoudend totdat zij wakker werd en zij zijn mond zocht. Hij nam haar mee in zijn Opel naar een restaurant vlak bij zee. Ze maakten er vis klaar, stoba en gallina. Cristal zat tegenover hem. Ze glimlachte met een volle ronde mond. Ze had een petje opgezet waardoor ze op een jonge matroos leek, stout en ondeugend. Zoals hijzelf nooit had mogen zijn, ook niet in onschuldige vorm. Achter haar blonk het zeewater als dunne witte bloemkelken. Hij wilde alles van haar weten al was het ook om haar stem te horen. Soms zweeg ze en ging ze op een steen zitten vlakbij de waterlijn. Ze tuurde in verte als een zeemeermin. Hij had de namen gehoord van haar moeder en vader. Exotische namen uit een ver verleden, uit Peru en Cusco. Maar hij werd jaloers op de steen. Hij miste haar reeds, omdat de stoel aan de andere zijde van de tafel leeg was en zij naar de vogels keek die over het water scheerden. Hij dacht aan de boten en de mannen die haar moesten zien zitten.