De Dans van de Schaduw

Ineke Schumacher beschrijft in dit boek het ongeneeslijk ziek zijn, de uitgezaaide borstkanker en de strijd om in het leven te blijven staan. Ze zet uiteen hoe de dood elke dag in de vorm van een schaduw met haar meedanst. Hoe dit haar strijdbaar maakt, maar ook eenzaam en verdrietig. Welke effecten dit heeft op haar echtgenoot en kinderen. Verbijstering en chaos, kwetsbaarheid en kracht, loslaten en overgave komen aan de orde. Ook jezelf zien en jezelf zijn. De Dans van de Schaduw gaat over Ineke, door Ineke en over het ontdekken van haar eigen kracht en eigen wijsheid.

"Ineke (1957-2009) beschrijft vanuit haar dagboek haar manier om niet de kanker te worden, maar vol in het leven te blijven staan. "Het leven blijven leven tot het einde toe" en "De moed niet opgeven en hoop blijven houden" waren haar motto’s. Het was Inekes grote wens om, na Bloemen voor je hart (gedichtenbundel 2007, uitgegeven door Boekscout.nl), dit boek te publiceren, om zo een bemoediging te mogen zijn voor anderen."

De arts vertelt dat ik niet meer te genezen ben. KNAL! Weer een dreun die keihard aankomt. Ik voel mijzelf steeds dieper in het gat vallen. Het gat, waarin ik geen bodem voel. En de schaduw danst. Steeds sneller en sneller danst hij om mij heen. De behandeling, die ze mij alleen nog maar kunnen geven is er één van levensverlenging. Palliatief. Het stadium waarin ik zit is stadium vier. De patholoog is nu aan het onderzoeken wat de broncel is. Op die uitslag moeten we nog even wachten. Als dat bekend is dan kunnen ze nog gerichter behandelen. Het klinkt allemaal erg hoopvol. Maar op dit moment is het in mijn hoofd een chaos en ben ik eigenlijk het allerliefst gewoon alleen. Hoezeer Rien en de kinderen ook dicht bij me willen zijn, ik heb lucht nodig, heel veel lucht. Ik heb het gevoel dat ik stik, dat mijn keel wordt dichtgeknepen. Die verdomde Kanker heeft mij te pakken en stuurt zijn schaduw op mij af! Is hij gek geworden! Hoe durft hij in MIJN leven te komen! Het liefst wil ik naar buiten en hard rennen tegen de wind in en schreeuwen. Héél hard schreeuwen tegen die schaduw dat hij op moet donderen uit mijn leven. Ik heb het zó benauwd. Zoveel onzekerheid. Vechten zal ik tot ik er bij neerval. Vechten om die schaduw, de Dood, van me af te schoppen. "Ik ben de baas in mijn lijf en niet die verdomde Kanker!" Positief blijven ... dat wil ik. En als ik dan alleen ben, komen de tranen. Zoveel tranen en ik heb het zo koud, ik voel me zo koud. De val in het zwarte gat gaat steeds dieper en dieper. Wat een chaos in mijn leven, in Rien zijn leven en in dat van mijn kinderen. Waarom toch...?!