Vluchten In Het Leven
- Auteur
-
Dieuwke Meinema-Veenstra
- Uitvoering
- Paperback
- Genre
- Biografieën
- Prijs
- € 21 ,50
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)
Samenvatting
In het najaar van 2006 werd Dieuwke geconfronteerd met borstkanker. Zij probeerde deze ziekte te ontlopen en gebruikte daar veel zandstranden voor. De realiteit haalde haar echter in. Zij zou geconfronteerd worden met de reële angst voor de dood, een borstverwijderende operatie, chemokuren, bestralingen, het verlies van haar haar en de vaak zo zelfzuchtige botheid en onbegrip van de buitenwereld. Zij ging de confrontatie aan, met wilskracht, humor en optimisme. Ze vluchtte niet uit het leven, maar in het leven. Het verhaal van Dieuwke is daardoor een ode aan de kracht van het leven en de liefde.
Over de auteur
"Ik ben een gelukkige moeder van twee kinderen en twee schoonkinderen, 'omi' van vijf kleinkinderen en baasje van Noor, mijn trouwe golden retriever. Ook ben ik gelukkig getrouwd met Jacob en doe ik naast mijn studies ook vrijwilligerswerk. Nietsdoen bestaat voor mij niet. Zo heb ik in de gezondheidszorg gewerkt en heb ik verschillende cursussen gevolgd, waaronder een vierjarige studie tot binnenhuisarchitect. Mijn reden tot het schrijven van dit boek is vooral om hulp te bieden aan hen die aan het begin staan van eenzelfde zware periode."
Productinformatie
- ISBN
- 9789460894565 / 978-94-608-9456-5
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 01-10-2010
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Biografieën
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 188
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Ja
Inkijk
Op deze mooie zondagmiddag gaan we naar het ziekenhuis, voor de eerste chemokuur. Ik kijk nog één keer rond, alsof ik afscheid neem. En dat doe ik ook. Ik neem afscheid van mijn oude leven, waarin alles zeker en vanzelfsprekend was. Ja, we gaan. We rijden weer diezelfde binnenweg naar Purmerend.
De woonboten liggen stil in die koude middag en de ganzen zijn weg, zodat ze deze keer niet voor de wielen lopen. De schapen lopen rustig rond en kijken wat om zich heen. De rit duurt niet lang en met pijn in mijn hart komen we steeds dichter bij mijn tijdelijke verblijfplaats. De tranen wellen op in mijn ogen. Ik wil zo graag doorgaan en ik wil zo graag leven. De weg die ik nu moet gaan is zo onduidelijk en niet te overzien. De zon schijnt laag en mijn ogen knijpen dicht in de zon.
Er komt een zangerige hoofdpijn opzetten en ik doe het zonneklepje naar beneden, zodat de zon een beetje buiten blijft. In het spiegeltje aan de binnenkant zie ik mijn rode ogen met kleine pupillen. Ogen die angstig kijken. Hoe zou mijn gezicht er over een paar dagen uitzien? Welke kleur zou mijn huid hebben? Zouden mijn ogen nog wel kunnen lachen zoals vroeger? Zou mijn mond nog zoveel onzin uitspreken als vóór deze chemokuur? Zou ik mezelf nog wel herkennen? Het zonneklepje met het spiegeltje houdt de zon buiten, maar daarmee komt de uitdrukking die mijn gezicht ontsierde binnen. Laat dan de zon nog maar even op mijn gezicht schijnen, misschien kan die winterzon mij nog iets verwarmen. Ik ben koud. Het is niet nodig mijn gezicht te zien, want ik weet hoe ik eruitzie. Maar zou ik mijzelf ooit weer herkennen?
Reviews
Er zijn nog geen reviews over dit boek