De man met de papegaai

Willem Overman, een zakenman in ruste, leeft in onvrede met zichzelf, zonder zich van het waarom bewust te zijn. Willem heeft een steil karakter en vindt dat hij niets verkeerd heeft gedaan. "De Schipper" is een wat raadselachtige figuur. Hij lijkt op een zeeman en steeds loopt hij door de streek met een papegaai op zijn schouder. Niet alleen Willem is geïntrigeerd, ook "Bommen-Ko", die zo’n beetje voor de dorpsgek doorgaat, is angstig-nieuwsgierig en in de kapsalon "Hoffman’s Vertellingen" komt de vreemde figuur eveneens ter sprake. "De Schipper" is vaak te vinden aan de waterkant, ter hoogte van "De ouwe Cornelis", een oude stompe toren met een wazig verleden. Dan staat hij daar, roerloos, en kijkt uit over de zee.

"Ik ben in 1936 geboren in Zeeland. Na de HBS en de landbouwschool kwam ik bij mijn vader op het landbouwbedrijf. In 1968 ging ik in zaken met Duitsland, Belgie en Frankrijk. In 1980 schreef ik mijn eerste roman. Ik heb zes romans geschreven, twee novelles, negentien korte verhalen en acht toneelspelen. Bijna alle zijn magisch-realistisch. Ik heb altijd een grote belangstelling gehad voor de Franse geschiedenis."

Een beetje apart, aan het eind van de lange tafel, zaten de jonge vrouw, de kunstenaar en de patron. Met een onvoorstelbare snelheid werkten de anderen de maaltijd naar binnen. Ze keken wel uitgehongerd. Plotseling riep een van hen: "Fantine, zing es wat." De jonge vrouw glimlachte triest en haalde licht de schouders op. Maar nu riepen ook de anderen: "hé ja, Fantine, zing es voor ons!" "Oehoe!", schreeuwde de papegaai in de kooi. De kunstenaar boog zich naar de vrouw toe en fluisterde haar iets in het oor. Toen knikte ze ernstig en beiden stonden op. De artiest ging achter het ouderwetse spinet zitten dat bij een van de ramen stond en speelde de inleiding van een melodie. De vrouw was naast hem gaan staan. Met een bleek, bijna angstig gezicht zong ze: ‘Ave, verum, corpus, natum de Maria virgine, vere passum, immolatum in cruce pro homine, cujus latus perforatum unda fluxit et sanguine, esto nobis praegustatum in mortis examine, in mortis examine!’ Ontzet luisterde Willem naar haar hoge stem waar een zekere vertwijfeling in doorklonk. Dit kon niet. Hij moest veel zieker zijn dan hij zelf wist. Het gegons in zijn hoofd was nu ook veel sterker en hij meende het geluid van een slaande klok te horen, donker en zwaar. "Ik moet hier weg", zei hij tegen zichzelf. "Weg van hier en naar bed." Hij wilde opstaan maar een zware duizeling beving hem en hij zakte terug op zijn stoel. Zijn adem ging moeilijk. Hij voelde een zwarte leegte in zijn hoofd en toen die wegtrok was de eetzaal bijna leeg. Alleen de serveerster was er nog. Ze ruimde de tafels op. Willem streek zich over het voorhoofd. Hij moest een behoorlijk poosje van de kaart zijn geweest. Gek, dat niemand het had gemerkt. Nog steeds enigszins duizelig kwam hij overeind en ging naar de serveerster toe om af te rekenen. Toen ze hem het wisselgeld terug gaf vroeg hij: "Neemt u me niet kwalijk dat ik zo nieuwsgierig ben, madame, maar kunt u me zeggen wie die mensen waren?" Verbaasd keek ze hem aan. "Weet u dat dan niet?"