Niet van mijn stuk gebracht

Is vertellen een ouderdomsverschijnsel? Is herinneringen ophalen dat wel? Nee, zeg je. Oef! De auteur heeft weer goed geluisterd. Ze heeft weer goed rondgekeken. Ze heeft weer diep nagedacht. En dat alles is uitgemond in een nieuwe verzameling humoristische stukjes. Sommigen zullen ze cursiefjes, columns of anekdotes noemen. Anderen zullen ze als het resultaat van ongewone hersenspinsels bestempelen. Laat ze maar doen. Anny Bert heeft zich geamuseerd, al schrijvend dan. Ze hoopt dat u dat ook doet, al lezend dan.

"Toen mijn eerste boek Stukken beter, bedankt! verscheen, was het zenuwachtig afwachten wat het zou worden. Het wérd een succes en daarom dacht ik vrij vlug aan een opvolger, in boekvorm dan. Want de erfopvolging was al lang verzekerd! Ik had ook nog zo veel te vertellen: vakantie, hoeden, de regen, de Chiro, verkiezingen. Ik vond dat het leven en het weer al voldoende druilerig konden zijn. Daarom koos ik voor een humoristische kijk op nu en toen. Grienen en klagen kunnen we nog als we weer met de paplepel worden gevoerd, vind ik. Heb ik geen gelijk?"

Toen hij net het daglicht zag, rond middernacht, werd hij op en top naturel in moeders arm gelegd. De vrouw bekeek hem minzaam, vol van intens geluk, haar vijfde, haar laatste. Want ze wist het heel zeker: er kwam geen vervolg! De kring, de familiekring, was gesloten al moest ze eigenhandig met het alaam uit het tuinschuurtje van haar François een Françoise maken. Zó gek moeilijk kon dat toch ook niet zijn als je zag hoe simpel een man wel in mekaar stak. Ze bekeek het jongetje, poedelnaakt en ongewassen was hij, in een handdoek. Zijn neusje had bovenaan een valse plooi. Negen maanden had dat neusje genepen gezeten en ze wist ook heel goed dat het kwam door die stomme matras in dat berghotelletje in Tirol. Haar François wilde op zeker ogenblik eindelijk ook eens op reis met zijn vrouw en zijn klaverblad. Hij had echter die sterren in de folder bekeken als een soort Snoekkalender, met de stand van zon en maan. Hun logement moest het met een sterrenhemel van amper één ster stellen zodat ze met zijn allen op een grote kamer onder het dak naar de bergkoeien konden luisteren. Kijken zat er niet in, daarvoor stak het kleine raampje al te hoog in de nok. Hun bed was een twijfelaar met een veel te krappe matras, een combinatie die elke nacht, als de vier eindelijk wilden inslapen, een regelrechte aanslag pleegde op de mannelijkheid van François. De aanslag op háár vrouwelijkheid kwam er dan na een heimatavond in Zur Post waar François de Vlaamse versie van schuhplatten ten beste gaf, zonder lederhose maar met meer schnapps dan goed was voor haar cyclus. Nu, 18 jaar later, is het achterkomertje een laatstejaarsstudent aan het stedelijk college.