Nooit meer gewoon

De ouders van Gijs hebben vaak en heftig ruzie. Het gezin gaat een weekje op vakantie om te ontspannen. Gedurende de vakantie sluit Gijs vriendschap met Maartje en Tommie. De jongen lijkt wonderbaarlijk genoeg als twee druppels water op hem en Maartje wordt zijn eerste liefde. De gezamenlijke vriendschap is het enige leuke van de vakantie, want de situatie tussen zijn ouders wordt met de dag erger. Als het werkelijk knalt tussen zijn ouders, komt het vriendengroepje op het briljante idee om de twee jongens een poosje van gezin te laten ruilen. Vanaf dan wordt het nooit meer gewoon...

"Ik woon in Heeswijk-Dinther en ben begonnen met het schrijven van columns voor de site van de plaatselijke voetbalclub. Daardoor ontdekte ik dat ik het erg leuk vind om te schrijven. Mijn beroep als leerkracht in het basisonderwijs heeft me vervolgens geïnspireerd om dit boek te schrijven. Het zal kinderen zeker aanspreken!"

In paniek ren ik de ruimte uit en knal met mijn hoofd keihard tegen de dwarsbalk boven de deur. Het is maar goed dat we die helm op moesten anders had ik hier bewusteloos gelegen. Ik storm de trap op en sla linksaf als ik boven ben. Na enkele meters begint mijn bodypack te trillen, ik ben geraakt. ‘Hebbes!’, hoor ik Tommie achter me roepen. Ik draai me echter niet om zodat ik hem terug kan pakken, maar vervolg mijn weg naar de uitgang. Ik verbaas me dat ik zonder vergissing de weg terug vind. ‘En is daar de winnaar?’, vraagt de vader van Maartje. Hij zit op het opstapje bij de deur van zijn Jeep. ‘Ik denk het wel’, zeg ik terwijl ik het voorwerp uit mijn overall haal. De ogen van Evert worden groot als hij ziet wat ik in mijn hand heb. ‘Waar heb je die vandaan?’, zegt hij met een fluisterstem. Meteen daarop pakt hij het voorwerp uit mijn hand en houdt me met zijn andere hand op afstand. ‘Dat is een Duitse mortiergranaat uit de Tweede Wereldoorlog...’ Zijn stem hapert wat. ‘Waar lag die?’ Als ik hem vertel over de deur met de doodskop erop, over de stapel kisten en dat deze in één daarvan tussen het stro lag kijkt hij me met gefronste wenkbrauwen aan. ‘Ren als de wiedeweerga naar de receptie en laat ze 112 bellen. Zeg erbij wat je gevonden hebt. Ik moet Maartje en je vriend eruit halen. Hoe heet hij ook alweer?’ ‘Tommie’, zeg ik. Dan gaat Evert naar het toegangshek van de bunker. Hij zet de hoofdschakelaar om, waardoor de lampen aanspringen. Na vier tellen springt de verlichting weer uit. Evert schreeuwt: ‘Maartje en Tommie, eruit komen! Nu!’ Terwijl ik weg ren hoor ik de echo. Hopelijk horen Maartje en Tommie het ook.