Stap voor stap...

Van de een op de andere dag staat het leven van Marianne totaal op zijn kop. Er wordt dikke darmkanker bij haar ontdekt. Het boek neemt de lezer mee in de emoties en de dagelijkse praktijk waarin een kankerpatiënte terechtkomt nadat ze de gevreesde diagnose ‘kanker’ krijgt. De soms moeizame communicatie met de medische wereld, de reacties van de omgeving en natuurlijk haar eigen angsten. De auteur beschrijft deze turbulente periode voor haar lezers met een lach en een traan. Marianne schreef dit boek om haar ervaringen te delen met lotgenoten en mensen die anderszins te maken hebben met kanker.

"Ik ben geboren in 1951 te Eygelshoven (L.) en woon samen met mijn man in Brunssum. Al meer dan 34 jaar werk ik als secretaresse van de ­ inmiddels zevende ­ burgemeester in Brunssum. Op het moment dat ik kanker kreeg, begon ik te schrijven en merkte dat ik hierdoor zaken los kon laten waardoor er ruimte kwam voor andere gedachten. Stap voor stap... is mijn debuut. Ik hoop dat dit boek aan veel mensen steun zal bieden."

Na wat een hele tijd wachten lijkt, komt de internist. Hij valt meteen met de deur in huis: "Slecht nieuws... dikke darmkanker." Ik kijk over mijn schouder of daar misschien iemand staat tegen wie hij spreekt, maar nee, hij heeft het toch écht tegen mij. Bij het onderzoek is een tumor ontdekt op 60 centimeter afstand van de anus. Deze tumor moet operatief verwijderd worden. De internist vertelt ons dat hij tijdens de colonscopie wat weefsel heeft weggenomen voor nader onderzoek. "De plaats van de tumor heb ik al gemarkeerd met Oost Indische inkt" vertelt hij, "zodat het straks bij de operatie gemakkelijker is om deze plek terug te vinden; gelukkig is het een gunstige plek." Hij besluit zijn verhaal met: "U zult vanaf vandaag in een mallemolen van onderzoeken terechtkomen." Ik weet even niets te zeggen. De wereld zakt onder mijn voeten vandaan. Ik begrijp het niet. Dit gaat toch zeker niet over mij? Dit is zo’n onwezenlijk bericht. Ik durf bijna niet te vragen of de tumor kwaadaardig is en deze angst is terecht: Het antwoord is: "Ja... kwaadaardig!" Mijn huisarts is al in kennis gesteld. De internist toont zich heel meelevend en wenst me alle sterkte. Daar zitten we dan met zijn tweeën. We kijken elkaar aan en weten niets te zeggen. Het is zó onwerkelijk. Van de één op de andere dag hoort het afgrijselijke K-woord bij ons. Op dat moment voel ik een ontzettend diepe verbondenheid met Nico. Het is voor ons zo vanzelfsprekend dat we beiden gezond zijn. Allebei hebben we nog nooit in een ziekenhuis gelegen, zijn nooit ernstig ziek geweest. Ineens realiseer ik me de betrekkelijkheid van alles. Je bent bezig, bezig, bezig. Etentjes, afspraken met vrienden, het werk, ruzietjes. Alles staat in één klap in een ander perspectief. Ik ben beland in een leven tussen hoop en vrees, ik voel me volledig op mezelf teruggeworpen.