Kattenstaarten & Duivelsstreken

Met haar manke been, vreemde ogen en eigenzinnige karakter is Roxy het buitenbeentje op school en in haar dansgroepje. Zelfs haar beste vriendin Viola kan dit niets schelen. De enige die zich druk om Roxy lijkt te maken, is haar mentor. Maar Roxy wil niks van haar hulp weten. Terwijl ze zich doodergert aan de goedbedoelde hulp, maakt de mentor zich steeds meer zorgen om haar, wanneer ze soms dagen achter elkaar verdwijnt. Als Roxy na een toneelavond echt spoorloos is, besluit de mentor haar te gaan zoeken. Maar is dat wel verstandig en welke gevolgen heeft dit voor Roxy?

"Ik ben geboren op 4 mei 1995. In 2007 begon ik met het schrijven van dit boek. Ik zat toen in de brugklas van het gymnasium. Na bijna drie jaar schrappen, bijschaven en schrijven, voltooide ik het verhaal op 21 mei 2010. Mijn inspiratie haalde ik uit situaties die ik zelf meemaakte, mijn dromen en idealen. Na de middelbare school hoop ik naar de toneelschool te kunnen om actrice te worden."

Brenda pakt Roxy bij haar bij haar schouder: ‘Luister goed, nieuwe, ik waarschuw je maar één keer: ga naar een andere school, 1K is vol en we hebben jou helemaal niet nodig.’ ‘Ik jullie ook niet’, zegt Roxy koeltjes, ‘dus als we mekaar met rust laten, is iedereen tevreden.’ ‘Niet zo bijdehand’, dreigt Brenda, ‘of anders...’ ‘Anders wát? Ik ben niet bang voor je.’ Roxy trekt zich los en wil verder lopen, maar Brenda steekt haar been uit. Roxy valt plat voorover op het fietspad. Ze vliegt overeind en snauwt met een wit gezicht van woede: ‘Die krijg je terug!’ ‘Ik kan er toch ook niets aan doen dat je ineens struikelt?’, grinnikt Brenda vals. Het volgende moment krijgt ze een gigantische duw van Roxy, die met ingehouden woede sist: ‘Ik kan er toch ook niets aan doen dat mijn handen loszitten?’ Brenda geeft Roxy een keiharde klap in haar gezicht, maar Roxy slaat net zo hard terug. Voor het kan ontaarden in een echte vechtpartij, laat Brenda Roxy weer struikelen. Roxy valt op de grond en haar arm vliegt recht door een paar doornstruiken, waar allemaal glas in ligt. Ze slaakt een snerpende gil: haar hand ligt half open en er loopt een straaltje bloed uit. Sophia en Willeke roepen tegelijk: ‘Doe eens normaal jullie!’ Roxy vliegt overeind en sprint zo snel als haar benen haar kunnen dragen weg, de bosjes in. Brenda klopt haar handen af en pakt alsof er niets gebeurd is, haar fiets. ‘Komen jullie? Ik wil naar huis, ik heb het koud’, zegt ze rustig. Willeke roept verontwaardigd: ‘Nou ja, Brenda! Het kan toch wel iets aardiger dan dit? Ik snap het echt niet meer, hoor! Roxy heeft jou toch niets gedaan?’ ‘Die nieuwe bedoel je?’, schampert Brenda. ‘Wat maakt dat nou uit? Ze moet gewoon oprotten.’