Samenvatting
De liefdevolle betrekking tussen Robert Schumanns weduwe Clara Schumann en de componist Johannes Brahms, wordt hier beschreven langs belangrijke muziekhistorische ontwikkelingen van hun tijd. De honderden vertaalde brieven geven inzage in hun artistieke en persoonlijke leven. Een leven, waarin Clara Schumann uitgroeit tot dé concertpianiste van de 19de eeuw en Johannes Brahms zich ontwikkelt tot toonaangevende componist van muziek, die een historisch bepalende balans vertegenwoordigt tussen vrijheid en gebondenheid, fantasie en wetmatigheid, vooruitgang en trouw aan tradities.
Over de auteur
"Mijn passie, de klassieke muziek, heeft het 'virus' om te gaan schrijven tot ontwikkeling heeft gebracht. Ik was al jaren geboeid door de muziek van Johannes Brahms. Het lezen van diens correspondentie met Clara Schumann, vormde de aanleiding om deze binnen het Nederlandse taalgebied toegankelijk te maken. Bibliotheken en archieven zijn waardevolle informatiebronnen gebleken. Dit eerste van drie delen geeft uitgebreid inzage in het leven van deze muziekvrienden uit de geschiedenis van de klassieke muziek."
Inkijk
Daartoe uitgenodigd door Robert Schumann, neemt Johannes Brahms plaats achter de Graf piano en speelt delen uit zijn 1ste Pianosonate in C majeur. Robert Schumann onderbreekt de jonge componist en verzoekt zijn vrouw, Clara, om ook te komen luisteren. Weer begint Johannes Brahms met zijn eerste sonate, om te vervolgen met delen uit wat zijn 2de Pianosonate in F mineur gaat worden, alsmede zijn Scherzo in Es mineur. Robert en Clara Schumann luisteren aandachtig en blijven, nádat Johannes Brahms stopt met spelen, stil zitten, diep onder de indruk van de muzikaliteit in deze werken. Het enige dat Robert Schumann zegt, terwijl hij Johannes Brahms een schouderklopje geeft: "Jij en ik begrijpen elkaar". De aantekeningen die avond van Clara Schumann in haar dagboek zijn veelzeggend: "Hier is weer iemand die komt als door God gezonden. Hij speelde sonates en een scherzo van zichzelf, allemaal rijk in fantasie, gevoelsdiepte en meesterlijke vormen. Robert zag geen enkele reden om veranderingen voor te stellen. Het is écht roerend om hem aan de piano te zien zitten, zijn interessant jong gezicht transformeert door de muziek, zijn mooie handen die de grootste moeilijkheden overwinnen (zijn dingen zijn zéér moeilijk), en boven alles zijn het geweldige werken.....Er ligt een grote toekomst vóór hem, want als het moment aanbreekt dat hij voor orkest gaat schrijven, dan zal hij het werkelijke medium voor zijn verbeeldingskracht gevonden hebben".
Robert en Clara Schumann nodigen Johannes Brahms de volgende dag uit voor de lunch, echter, de jonge componist is té nerveus en aarzelt de ochtend daarna om dat te doen. Als hij niet komt opdagen, maant Robert Schumann zijn vrouw om hem te gaan zoeken. Na in enige goedkope café’s gekeken te hebben, vindt ze hem eindelijk en vraagt hem om met haar mee te gaan naar hun huis in de Bilkerstrasse. Dan begint Johannes Brahms zich te realiseren, wat voor een indruk hij gemaakt heeft: hij wordt bewonderd door Robert Schumann, de grote, maar nog niet geheel erkende schepper en diens vrouw, de inmiddels nationaal en internationaal bejubelde concertpianiste.
