De vermoorde onschuld

De vermoorde onschuld speelt zich af in een kunstenaarsmilieu. Na een wild feestje in het atelier van een beeldhouwer, wordt er een bizarre moord gepleegd op een jong meisje. De even eigenzinnige als menselijke rechercheur Kromhout bemoeit zich met de zaak. Eigenlijk lijkt iedereen verdacht. De zaak wordt er voor Kromhout niet eenvoudiger op wanneer hij ook nog in zijn been wordt geschoten. Er zijn een paar mensen die meer weten, maar uit loyaliteit voor de dader geven zij hun geheim niet prijs. Uiteindelijk komt Kromhout achter de waarheid. Een waarheid waarmee de rechercheur moeite heeft.

"In mijn jeugd wilde ik acteur worden. Ondanks de Toneelschool, voelde ik me meer thuis achter de schrijfmachine. Ik werkte als journalist voor verschillende kranten, ontwikkelde me als medisch tekstschrijver en startte mijn eigen medisch-farmaceutisch adviesbureau. Na mijn 60ste kreeg ik tijd om boeken te schrijven, zoals Krassen in een plaat over de etser Oscar Verpoorten, Het kan zomaar gebeuren over het krijgen van een ICD en Ik denk in vlees over een ambachtelijk slager."

De deur van het huis van Arend Hofstra staat op een kier. Loes de Raaf glimlacht. Het is ook altijd hetzelfde. Kunstenaars nemen het allemaal niet zo nauw. Ze doet de deur open en een verzuurde en verschaalde lucht komt haar tegemoet. Eerst wil ze de keuken op orde hebben, dan zal zij de schade gaan opnemen in het atelier. Het is tien voor elf wanneer zij haar laatste sopje laat weglopen, haar handen droogt en met een enorm dienblad naar het atelier loopt. Ze zet het dienblad op de grote tafel en zonder nog naar de rommel om zich heen te kijken loopt zij naar de openslaande deuren die aan de rechter zijwand een uitzicht op de tuin bieden. Het is geen tuin in de letterlijke zin van het woord. Al staat er een groep van drie witte berken en spriet er hier en daar een bloem of een grasje tussen de blokken marmer door, het overgrote deel wordt in beslag genomen door een overkapte ruimte met mallen, beelden, afgedankte meubelen en stenen en ijzeren ornamenten, die overal en nergens vandaan zijn gesleept. Een kerkhof van dingen die ooit mooi zijn gevonden. Loes gooit de deuren open, omdat ze flink wil luchten. De stank is misselijkmakend. Wanneer zij zich omdraait en op haar gemak het atelier rondkijkt, zoals een veldheer een slagveld na de strijd, krijgt zij de schrik van haar leven. Aan het grote kruis van staaldraad dat tegen de achtermuur staat, hangt een meisje, haar kleren van het lijf gesleurd, haar hoofd is zo vreemd opzij gedraaid dat het net lijkt alsof de nekspieren zijn doorgesneden. Een gruwelijk detail waar haar blik aan blijft haken is de ruw rafelige snee waarmee de linkerborst half is afgesneden en nu als een met donkerrood geronnen bloed bezoedeld stuk vlees tegen haar ribben kleeft. Het beeld is zo deerniswekkend en tegelijkertijd zo agressief, dat Loes voortdurend tussen een gevoel van verdriet en woede heen en weer wordt geslingerd. Ze weet niet hoe lang ze daar zo heeft gestaan, maar door het dicht slaan van de voordeur is zij uit haar shocktoestand gehaald. In een opwelling rent zij de tuin in en verstopt zich achter een kolossaal blok marmer.