Hoezo DOWN is niet glamour?

Wat als er iets in je leven gebeurt dat een hele andere wending aan uiterlijk geeft? Wat als jij elke dag van je leven beoordeeld en veroordeeld zou worden? Vreselijke schoenen die slechte kritiek krijgen, gooi je in de vuilnisbak. Die lelijke broek waarin je kont er dubbel zo dik uit ziet, doe je uit en trek je nooit meer aan. Maar wat als je het niet uit kunt trekken of weg kunt gooien? Susan Kapetanaki’s zoon heeft Downsyndroom en dat ziet ze elke dag! Maar ze ziet nog zoveel meer! Dus Down is niet glamour? Zij zegt: ‘Dat zullen we nog wel eens zien!!’ De auteur schenkt de helft van haar opbrengst aan stichting: De Upside van Down

"Ik, glamour-loving, positief ingesteld gevoelsmens en ondernemend, ben geboren in het Limburgse Tegelen in 1982. Sinds 2008 ben ik getrouwd met mijn Griekse vakantieliefde Antonis. Samen hebben we twee schatten van kinderen, Angelina en Cruz met Downsyndroom. We zijn momenteel woonachtig op het Griekse eiland Kreta. Ik ben daar werkzaam als kapster, maar in de toekomst sta ik open voor nieuwe uitdagingen. Ik leef tegenwoordig met de dag en geniet van het hier en nu."

Vrijdag, de dag van de uitslag van het bloedonderzoek. Het was de dag na Hemelvaartsdag. Na twee uur ‘s middags was ons geduld op. We waren het wachten zat dus belde ik zelf naar onze kinderarts. Die was er niet maar een andere kinderarts was wel aanwezig. Hij had teleurstellend nieuws voor ons. Omdat het de dag na Hemelvaart was, waren alle laboratoriums gesloten. Hij begreep niet hoe iemand ons in godsnaam had kunnen beloven dat we juist deze dag de uitslag zouden krijgen. Er zat dus niks anders op dan tot maandagochtend te wachten. Vreselijk teleurgesteld omdat we nu dus nog twee dagen moesten wachten, legde ik de hoorn neer. Zelfs de belpogingen van onze allervriendelijkste huisarts leidden tot niets. We hadden de hoop al opgegeven toen om 17.00 uur de telefoon ging. Het was de dienstdoende kinderarts. ‘Ik heb de uitslag voor u’, meldde hij. Ik schrok zo erg dat ik mezelf in de spiegel wit zag worden, want ik had dit telefoontje nu totaal niet meer verwacht. Het speet hem vreselijk maar het bloedonderzoek was... positief!! Cruz heeft Downsyndroom. Ik kon niet veel meer uitbrengen en ik hoorde hem heel ver weg nog iets zeggen. Ik heb hem, geloof ik, bedankt en gewoon de telefoon neergelegd. Ik riep Antonis en ik denk dat hij het al aan mijn gezicht gezien had. We hebben, denk ik, wel een uur in elkaars armen gezeten. Ik had de afgelopen week gedacht dat ik het meteen kon accepteren als we de uitslag zouden krijgen. Ik was heel positief geweest. Veel mensen hadden zelfs aan mijn man gevraagd of ik wel begrepen had wat er allemaal aan de hand was. Achteraf gezien is het zelfbescherming geweest. Maar nu kon ik het gewoon niet accepteren. Ik stortte volledig in. Ik huilde en huilde en kon niet meer stoppen. En de pijn die ik door mijn hele lijf voelde, was niet te omschrijven. Hoe kon dit nou? Waar had hij dit aan verdiend? Waarom hij? Waarom mijn kind?