Samenvatting
Het leven van Carine loopt op rolletjes. Ze heeft haar toekomst zorgvuldig uitgestippeld en ze houdt de controle over haar leven in eigen hand. Als blijkt dat Carine geen kinderen kan krijgen, maakt ze kennis met een wereld die niet zo maakbaar is als ze dacht. Voor Carine begint een zoektocht naar verwerking, acceptatie en zingeving. In het boek Beschuit zonder muisjes, vertelt ze openhartig over de periode van rouwverwerking, de weg naar herstel en de gevolgen voor haar relatie. Haar verhaal is geen wetenschappelijke onderzoek, of een alomvattend antwoord, het is een ervaringsverhaal over leren loslaten en opnieuw beginnen.
"Als ik geen moeder word, wie moet ik dan worden?"
Over de auteur
"Ik ben geboren in 1973. Ik schreef een weblog over mijn ongewenste kinderloosheid. De vele reacties daarop hebben mij gesteund in mijn besluit mijn ervaring in boekvorm uit te brengen. Met mijn verhaal wil ik openheid geven over het verwerkingsproces dat ongewenste kinderloosheid met zich mee brengt. Naast het schrijven ben ik werkzaam als theaterdocent, regisseur en trainer."
Inkijk
De beschuit blijft uit. Er komt geen zwitsalgeur in huis, geen wiegje op de babykamer die nu de werkkamer blijft, geen doorwaakte nachten en geen flesjes in de magnetron. Er komt geen kind. Specialisten in witte jassen met hun ijzeren eendenbekken, nare spuiten en goede bedoelingen kunnen ons niet helpen. Er is geen oorzaak. Maar ook geen gevolg. Alles is mogelijk, maar er gebeurt niets. In mijn buik ontstaat een lege holte, een zwart gat dat gevuld wordt met verdriet. Zoveel en zo groot dat ik het voorlopig daar laat zitten. Ik ben bang dat ik explodeer als dat verdriet naar buiten komt. Mijn hoofd vult zich met vragen en twijfels. Vragen waar ik geen antwoord op weet en twijfels over alles. Als ik geen moeder word, wie word ik dan? Wat moet ik dan? Hoe ga ik de leegte die is ontstaan, opvullen? Moet ik die leegte opvullen? Kan ik dat? Binnen in mij is het kermis. Ongewild beland ik in de achtbaan van gevoelens. Razend snel schiet ik langs woede, verdriet, wanhoop en twijfel. De achtbaan dendert door, maar ik wil eruit. Als ik eindelijk vaste grond onder mijn voeten voel, merk ik dat ik onderweg mezelf ben kwijt geraakt. Ik moet eruit gevallen zijn. De vrouw die mij aankijkt in de spiegel met lege ogen, zwarte kringen en zonder een sprankje licht, dat ben ik niet. Dat wil ik niet. Ik besluit op reis te gaan om mijzelf te zoeken. Een bijzondere reis die me leert dat ik er nog ben, dat verdriet onvermijdelijk is, maar lijden een keuze. Dat ik de moeilijke weg naar acceptatie aan kan gaan. Dat mijn leven nog zin heeft en dat ik nog zin heb om te leven. Ik ontdek dat deze gebeurtenis me niet alleen leert hoe een groot verdriet te verwerken, maar me ook de gelegenheid geeft om de balans op te maken en nieuwe inzichten over mijzelf te verwerven. Gaandeweg wordt het beter, steeds een beetje beter.
