Verborgen Tweestrijd

Citty Koopal beschrijft in deze autobiografie haar jeugd, onder de naam Ciska. Het verhaal schetst een helder tijdsbeeld. Het verhaal van Ciska is met name kritiek op een (religieuze) cultuur waarin aandacht voor alles wat naar het seksuele zweemde, schandelijk werd geacht. Het samenspel tussen pedagogische methodes en culturele normen kon haar tot slachtoffer van kindermisbruik maken. Het feit dat de nieuwsmedia vol staan met verhalen over misbruik, toont aan dat dit onderwerp nog steeds actueel is. Het boek is in een levendige, goed leesbare stijl geschreven. Vaak gedetailleerd verhalend, soms schokkend, dan weer fijn humoristisch.

"Naast mijn gezin was ik werkzaam als maatschappelijk werkende en gestalt therapeute. Een TV programma over kindermisbruik schokte me en haalde herinneringen naar boven uit mijn kindertijd. Wat gaat er verkeerd tijdens de opvoeding, dat kinderen zichzelf slecht voelen als ze misbruikt worden, vroeg ik me af. Ze zwijgen erover en beschermen zo de daders. Dit onderwerp moet beslist uit de taboesfeer! Om mijn aandeel daarin te leveren zette ik mijn geschiedenis op schrift."

De volgende ochtend vertelde ik dat aan Mamma. Ze gilde toen dat ik een leugenaar was, een slecht kind en van de duivel bezeten. Ze zwaaide met haar lange vinger in mijn richting. Ik voelde me raar worden, kreeg buikpijn, kon bijna geen adem halen. Mij was gezegd dat ik altijd alles eerlijk moest vertellen en dat deed ik nu. Liegen was slecht, zei Mamma. En nu was ik ook een slecht kind als ik eerlijk was? Ik begreep het niet. Wat moest ik dan? Mamma had me geleerd dat ik beleefd moest zijn tegen grote mensen. Als ze tegen me praatten, mocht ik niet weg lopen en ik hoorde altijd te antwoorden. En netjes ‘dag’ zeggen als ik wegging. Ik werd misselijk. Ik was weggelopen bij Jos vandaan. Had hem geen antwoord gegeven en niet ‘dag’ gezegd. De gang leek een draaimolen. Nu was ik een slecht kind geworden. "Ik zal niet meer onbeleefd zijn, Mamma", fluisterde ik. Ik wilde een lieve Mamma, maar ze was héél boos! Ze liep naar de keuken. Stilletjes zat ik in een hoekje op de onderste trede van de trap. Strakjes kwam Pappa binnen en dan had hij een enorme honger... Daar hoorde ik hem al. Ze stonden te zoenen en Mamma zei giechelend: "Hè toe nou, Sacco, schei uit!" Toen Pappa de kamer binnenliep, ging ik er achter aan. "Pappa"? Ik stak mijn armen omhoog. Hij tilde me op zijn arm, knuffelde en kuste me. "Dag pop", zei hij. Mamma kwam er aan met een paar schalen. "Ga maar gauw zitten, pop", zei ze vrolijk. "We eten lekkere gebakken aardappeltjes. Speciaal voor jou gemaakt." Ik zuchtte van opluchting en klauterde op mijn stoel. Eerst was Mamma boos en nu was ze niet meer boos. Het werd weer licht om me heen.