In de stilte

Max raakt verzeild in een dorp gelegen in het mooie Limburgse Heuvelland. Hier weten de mensen nog wat leven is. Maar in de stilte hoor je een duister geheim. Het sleurt Max mee. Respectvol heeft men het over hun heilige man, maar zijn verleden werpt een schaduw over zijn leven. Nog verwarrender wordt het als er duistere types zijn met een verlichte zijde. Waarom is Max opeens de grote held van iedereen? En waarom staan sommige mensen boven iedere verdenking? Als autist houdt Max van stilte en strakke logica. Maar hoe kan hij in al het chaotische rumoer orde scheppen?

Mijn naam is Erik Bastiaan ­- Net (1968), een fervent wandelaar in het Limburgse Heuvelland. Met veel belangstelling bestudeer ik ieder facet van dit landschap. Verder heb ik grote interesse in exacte wetenschap, poëzie en filosofie. Hiervoor publiceerde ik de detectiveroman De bron van de Brahmaputra. Hierin beschrijf ik ook de ontdekking van mijn eigen bron, namelijk een milde vorm van autisme. In dit boek vertel ik over mijn leven met autisme.

‘Pas maar op met haar’, gaat Veronique streng verder. ‘Die vrouw is gevaarlijk.’ ‘Is zij zo’n echte fatale vrouw?’, ga ik weinig serieus verder. ‘Zij heeft dat ding boven op de berg’, laat Zoë opeens weten. ‘Haar vriendin, zus of zoiets is al een keer hier geweest om naar jou te vragen. Ik heb toen net gedaan of ik van niets wist.’ ‘Dat heb je goed gedaan’, zegt Veronique kortaf. ‘Ik heb geen enkele belangstelling om alle ellende nogmaals op te halen.’ ‘Je hebt gelijk’, zeg ik nadenkend. ‘We moeten behoorlijk oppassen met wat we zeggen en doen. Toch wil ik in contact treden met haar. Zij heeft mij namelijk gevraagd in verband met Maya, één van mijn vorige zaken. De daders zijn weliswaar nog steeds niet gepakt. Maar dat hoeft toch mijn commerciële mogelijkheden niet in de weg te staan? Professor Dr Drs Geertzema heeft er inmiddels ook al flink aan verdiend, nu ik nog. Natuurlijk zal ik het niet hebben over wat hier is gebeurd. Wel zal ik proberen om subtiel wat reclame te maken voor jouw Hubertushoeve’, zeg ik er geruststellend achteraan. Helemaal gerust is Veronique er niet over, want een herhaling van vorig jaar zou haar bedrijf zeker fataal worden. Of zou ze mij echt oprecht willen waarschuwen? Vanwege mijn autisme heb ik een slechte mensenkennis, terwijl Veronique aan één blik voldoende heeft. Als ik aanstalten maak om te vertrekken geeft ze me nog stiekem een pot zelfgemaakte jam. ‘Het etiket is te vuil om het te kunnen verkopen’, zegt ze lachend. ‘Maar daar let jij toch niet op, he? Verder heb je buitengewoon je best voor ons gedaan. Ik hoop alleen dat je voorzichtig bent, want je speelt met vuur.’