Beton (Arbeitseinsatz)

Het verhaal gaat over twee Amsterdamse vrienden, Rob en Mike, ondermeer ten tijde van de aanleg van de Noord-Zuidlijn en IJburg (corruptie en fraude met aanbestedingsregels). Het thema is: geluk. Wat doen en laten we ervoor? De een (Mike) zoekt geluk in het materiële en de ander (Rob) in het immateriële en spirituele. Mike ontkent hun vriendschap na een verhouding te hebben gehad met Robs vriendin. Hier doorheen loopt het verhaal van Robs inmiddels overleden vader die als dwangarbeider in Duitsland werkte en zijn vlucht naar Nederland. De angsten en twijfels zijn overgegaan van vader op zoon.

"Ik ben geboren in 1956 in Amsterdam-Watergraafsmeer. Tot op de dag van vandaag woon ik hier nog. Het is een typische na-oorlogse Amsterdamse buitenwijk die, helaas, steeds meer bebouwd wordt, waardoor het landelijke verdwijnt. Mijn vrije tijd besteed ik aan hardlopen en vooral aan schaatsen. Uit liefde voor de (Nederlandse) taal, schrijf ik. Wat mensen beweegt in hun zoektocht naar geluk, boeit mij in hoge mate. Eerder verschenen bij Boekscout (2009): Rood-Wit Thuis."

‘Weg Joep. Weg!’ Niet hard, maar direct en duidelijk was de Boer. Ongetwijfeld dacht hij ook aan zijn gezin. En terecht. In weer een nieuw record lag ik in de hooiberg; een zakdoek voor mijn neus. Ik hoorde de klikkende klank van soldatenlaarzen die af en toe inhielden - ­ze waren natuurlijk aan het zoeken - om dan weer met een snerpend geluid, draaiend, verder te lopen. Ik zag Weserlust weer voor me, de soldaten die je met veel geluid en machtsvertoon wekten en het station net over de grens, met de harde houten bankjes. ‘Ik moet en ik zal thuiskomen.’ Het was haast een gebed geworden. Een kussen om te knuffelen had ik niet in de hooiberg. ­- Waarom doen jullie dit? Het kan toch nooit alleen maar de waanzinnige gedachte van een mannetje met een snorretje zijn? Of heeft de Europese armoede zo veel op haar geweten? Ook zonder Arbeitseinsatz en Weserlust hadden we een voetbalwedstrijd kunnen spelen. Ik had jullie liever niet 'moffen' willen noemen. Jullie zouden nu toch ook graag bij Mutti en de kinderen in 'die Heimat' willen zijn? De gekte en hun zieke geesten zitten in hun genen opgesloten. In hun constitutie met een brede kaaklijn, die dat blaffende geluid mogelijk maakte; ik was daarvan overtuigd. Konden ze er dan niets aan doen dat ze je honger lieten lijden, dus tot moord in staat waren? Dan zou iedere moordenaar onschuldig in de gevangenis zitten. Weer hielden de laarzen in... Ik schrok en hield m’n adem in: grote stukken staal prikten in het stro, slechts op enkele centimeters afstand van mijn lichaam. Als ze maar niet de staalconstructie raken, dacht ik. Ik zag de door het stationslicht blinkende bajonetten op de dag van mijn vertrek uit Amsterdam; het station waar ik weer naartoe moest.