Verloren ziel

Janos, een jonge bescheiden dief in de grote stad Salamanca, heeft een simpel leven als het hulpje van de boosaardige magiër Nafrim. Alles gaat goed tot de dag dat hij een grote edelsteen, die hij voor Nafrim moest vervoeren, verliest. Nafrim heeft een passende straf: hij moet dan maar iets van een andere magiër terug stelen. Deze magiër blijkt nog kwaadaardiger en machtiger dan Nafrim. Bovendien heeft Janos nog slechts zesendertig uur te leven. Dat maakt de straf tot een lastige opgave. Iedereen heeft plannen met hem. Janos wil alleen maar overleven. En als een Verloren ziel jaagt hij op verlossing.

"Ik begon in de jaren tachtig met het schrijven van opstellen en korte verhalen, na aansporing van een docent Nederlands. Dit boek is het eerste lange verhaal in een reeks van ongepubliceerde verhalen/concepten die ik schreef in de jaren 90. Op dit moment leef ik in Auckland, New Zealand waar ik mijn kost verdien als computerprogrammeur en waar ik nu tijd heb om al die verhalen vorm te geven."

'Je bedoelt dus dat je het niet hebt', zei Nafrim met een gekmakend geduld. Een vriendelijkheid op zijn gezicht dat zo diep en echt was dat het wel een truc moest zijn. Janos schoof ongemakkelijk op zijn stoel heen weer. 'Ik ben dood!', maalde het door hem heen. Hij concentreerde zich als een bezetene om niet op zijn knieën te vallen om Nafrim om vergeving te vragen voor zijn falen. Dat had geen enkele zin, in tegendeel zelfs, hij wist dat dat zijn heengaan alleen nog maar zou verlengen. Nafrim had een sterke reputatie voor het zo interessant mogelijk maken van het vertrek van hier naar de eeuwigheid. Interessant voor de toeschouwers. Het verhaal ging dat zelfs het hoofd van de Inquisitie een week lang had overgegeven na een van Nafrims mindere shows te hebben gezien. Een snelle dood was het enige wat hij zich kon wensen. Nafrim de vuurmagiër streek met zijn vingers door de rode baard die Goddank een deel van zijn eeuwig verbrande gezicht verborg. Zijn glimlach week geen moment van zijn lippen. 'Je weet zeker dat het niet ergens in de voering is terechtgekomen of zo? Dat gebeurt zo vaak?' Janos voelde zich misselijk van angst. Hij doorzocht al zijn zakken nog een keer. Hij wist dat hij het kristal niet zou vinden. Nu niet en nooit niet. Het moest tijdens zijn vlucht over de daken uit zijn buidel zijn gevallen. En een diamant van 800 karaat zou zelfs op de daken niet lang blijven liggen. Het was er 's nachts drukker dan in de straten van de Guer de Civilia. Waarschijnlijk prees een of andere tweedeklas dief zich nu zeer gelukkig dat hij deze nacht had uitgekozen om over dat dak te kruipen. Janos trok alle voeringen los onder het welwillend oog van Nafrim. Behalve twee korsten brood, een oud en krachteloos amulet en nog wat minder definieerbare zaken, was er niets dat ook maar vaag leek op het grote en perfect geslepen blauwe kristal.