Op weg van blauw naar blauw

In deze biografie beschrijft de auteur het uitbreken van WOII, de oorlogsjaren en de bevrijding van de gemeente Maastricht. Ben van Baardwijk neemt de lezer mee in de herinneringen van zijn zesjarige diensttijd bij de Koninklijke Marine, waarin hij in tal van bijzondere en grappige situaties terecht kwam. Na zijn diensttijd besluit Ben bij de politie in Maastricht te gaan werken. Aldaar is hij zowel werkzaam geweest bij de geuniformeerde dienst als bij de recherche. De auteur schrijft over tal van kleine en grote opgeloste en ook niet opgeloste zaken. Hij heeft zijn persoonlijke ervaringen op zijn weg van marineblauw naar politieblauw op papier gezet.

"Ik ben in 1933 geboren en tot op heden ben ik altijd woonachtig geweest in de gemeente Maastricht. Ik ben al 21 jaar met pensioen. Ik heb deze biografie geschreven, omdat ik in mijn lange avontuurlijke leven allerlei situaties heb meegemaakt die ik de moeite waard vond om op te schrijven en te delen met anderen. Met Op weg van blauw naar blauw maak ik mijn debuut in de schrijverswereld."

Ik kom nu terug op de bevrijding. Een granaat viel ongeveer 50 meter van ons huis op de bovenkant van een hoekwoning. Later zag ik dat de hele bovenkant was weggeslagen. Ik werd wakker van die klap. De volgende granaat kwam terecht tegen een ijzeren hek in de achtertuin van ons huis. Die klap was zo hevig, dat alle ruiten van ons huis kapot sprongen. We renden allemaal als gekken naar beneden en gingen schuilen in een klein keldertje onder de trap. Hier zaten wij met zijn allen met blote voeten op de aardappelen die mijn vader op de vloer verspreid had. Hij had deze aardappelen ook bespoten zodat deze niet gingen pitten. Toen het gehuil van de overvliegende granaten enigszins ophield ging mijn vader naar buiten. Hij kwam even later ontdaan terug, en zei dat de buurman dood was. Hij had een scherf in zijn rug gekregen toen de granaat bij ons in de achtertuin was ontploft. De buurman zat gewoon in zijn woonkamer toen een scherf in zijn rug terecht kwam. Ik keek even rond en constateerde dat mijn jongste zusje niet aanwezig was. In de consternatie waren wij haar helemaal vergeten. Ik ging kijken in de voorkamer en daar lag zij (5 maanden oud) heerlijk te slapen in haar wiegje. In haar wiegje lagen allemaal stukjes glas. Zij was echter ongedeerd gebleven en we hebben haar maar voor alle zekerheid ook naar de kelder gebracht. Toen hoorden we het geluid van een klein vliegtuigje (een zogenaamd kipje) en die gaf kennelijk de aanwijzingen door waar de Duitsers zich bevonden. De Duitsers zaten in het Ambyerbos, dat was ongeveer waar nu het MVV stadion is. Dit was een vrij groot bos dat bescherming gaf aan de overvliegende vliegtuigen.