Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België)
(Past door brievenbus)
Samenvatting
Een aangrijpend en soms ontroerend verhaal van Jolanda die te horen kreeg dat ze een hersentumor had. Na haar operatie moest ze voor verdere behandeling naar het buitenland. Acht weken weg van haar familie. Een periode vol onzekerheid, verdriet, angst en pijn. Ondanks alles bleef ze positief.
Over de auteur
"Ik ben in 1968 geboren in Zevenaar en in 2006 getrouwd met Han Kok. Ik ben schoonheidsspecialiste. Mijn twee kinderen, Niels en Simon, waren 11 en 1 jaar oud toen ik ziek werd. Op aanraden van mijn psychologe ging ik over mijn ziekte schrijven. Mijn zoon Niels kwam met het idee om er een boek van te maken. Voor hem en voor wie geïnteresseerd zijn wordt het uitgegeven."
Na een week zitten we weer samen in de wachtkamer van de neuroloog. We zeggen tegen elkaar: "Er zal wel weer niets uit komen, net zoals altijd." Daar is dan de neuroloog: "Mevrouw Kok komt u maar mee." In zijn kamer heeft hij het beeldscherm van de computer naar ons toe gedraaid, met een foto van een schedel erop. Er zit een witte vlek in die schedel zo groot als een pingpongbal.
Is dat mijn hoofd? Dat denk ik wel, ja. Dat moet wel. Want als die foto van iemand anders zijn hoofd is, dan zou dat niet zo netjes zijn van die arts. Wat is dat voor een vlek? Er schiet van alles door mijn hoofd. En dat binnen hoeveel seconden?
"Ja, we hebben iets gevonden. Maar het is goedaardig, echt goedaardig." Wel tien keer zegt hij dat. Ik hoor niets meer. Ik kijk alleen nog maar naar het beeldscherm met die witte vlek. Mijn gedachte is: "DIT IS MIJN HOOFD!!"
... geschreven vanuit een eigen gevoel, een eigen beleving, een eigen angst, een eigen besef....
Intens eigenlijk, om 'zomaar' in iemands leven te mogen stappen! Om te lezen, (in) te voelen wat een ziekte als deze met iemand doet. Met iemands leven doet.... Een diep respekt!!
Geschreven
door bianca op 12-08-2011
adembenemend, zo met liefde geschreven. zet je nog eens aan het denken!
iedereen moet dit boek een keer gelezen hebben... of twee of drie keer.
Geschreven
door emma op 12-08-2011
ik heb een stukje van mama mogen lezen omdat de zoon van jolanda in mijn groep zit.
ik hoop dat mijn mama nooit ziek wordt en ik haar zo lang moet missen. vond het ook heel zielig voor niels en hijkan mooi tekenen.
Geschreven
door Bettine op 14-08-2011
Gefeliciteerd met deze publicatie! Hoort hier misschien niet thuis, maar super gedaan!
Veel succes met de verkoop, het is een hele goeie en positieve manier om deze vreselijke ziekte onder de aandacht te brengen.
★
★
★
★
★
door Annet Bouwmans op 24-11-2016
Ik heb het boek al jaren geleden gekocht en op het moment dat ik het binnenkreeg ben ik gaan zitten en heb het in 1 adem uitgelezen. Nu staat het bij mij in de boekenkast en iedere keer als ik het zie, denk ik: Hoe zal het met Jolanda gaan? Ik hoop goed. Jolanda is een oud-collegaatje van me.
