Samenvatting
Op 2-jarige leeftijd wordt Marjoke doodziek door haar ouders naar het sanatorium gebracht. Zij lijdt aan TBC, net als de andere patiëntjes van "Maria Auxiliatrix" te Venlo. Haar verhaal illustreert het dagelijks leven van kinderen in het sanatorium tussen 1945 en 1960. Twee jaar kuurt Marjoke, maar de emotionele gevolgen van deze periode zullen haar het hele leven blijven achtervolgen. Met hulp van EMDR-sessies komt Marjo bijna zestig jaar later achter de oorzaak van haar hevige paniekaanvallen. De sessies, gesprekken met andere ex-TBC-patiënten en het schrijven van dit boek hebben haar geholpen bij het verwerken van deze traumatische ervaring.
Over de auteur
"In 1950 word ik geboren te Maastricht. Als peuter kuur ik twee jaar in een sanatorium voor TBC-patiëntjes. Ik trouw, krijg twee kinderen en verhuis in 1976 naar Geleen. Vanaf 1988 mag ik de eerste lessen in spiritualiteit ontvangen en ga ik op weg naar mijn levensdoel. Mijn jeugdtrauma en levenslessen die op mijn pad komen, zie ik als spiegels die mij helpen om te groeien in bewustwording. Voor mij is het leven een boeiende zoektocht."
Inkijk
Overdag was het niet veel anders. In een hoekje van dat rare open bedje gezeten, voelde zij zich koud, eenzaam en verlaten, en snakte naar de vertrouwde armen van haar mama, die haar liefdevol beschermd hadden. Ze miste haar stem en geur en de andere geluiden die ze thuis om zich heen gewend was. Hoe ze ook haar best deed om te roepen of te schreeuwen, steeds kwam een vreemd gezicht haar troosten, wassen en eten brengen. De gorte- of broodpap vond ze vies en ze treuzelde met het opeten ervan, waardoor ze een standje kreeg omdat ze niet goed wilde eten. Ze moest veel eten om snel beter te worden, had de zuster gezegd. Als ze zelf niet wilde eten, werd ze door de zuster geholpen. Deed ze haar mond niet vaak genoeg open, dan werd haar neusje dichtgeknepen, waardoor haar mondje vanzelf open ging en ze gedwongen werd te slikken. Van één zuster kreeg ze wel eens een extra boterhammetje met hagelslag, dat ze wel lustte en zelf opat. Daarna moest ze weer zoet gaan liggen en vooral niet huilen: "Anders gaan alle kindjes huilen", zei de zuster. Maar dat was zo moeilijk omdat ze steeds moest huilen van eenzaamheid, verdriet en heimwee. Het enige dat overbleef tijdens het nasnikken was het diepe wegzakken in een ’duistere koude metaalachtige kom’. Alleen de punt van het dekentje dat ze kende, hielp haar iets van de vertrouwde zachtheid en geur te ervaren die haar bekend voorkwam, waardoor ze zich uitgeput overgaf aan de slaap. Steeds als ze weer wakker werd kon ze bijna niet bewegen. Er waren banden over haar kleine lijfje gespannen. Ze kon weer niet rechtop gaan zitten of staan in haar bedje, waardoor ze opnieuw schreeuwde en met haar benen zich los trachtte te trappen.
