De magie van metaforen

Met vertellen van hulpbronverhalen kunnen kleine vaardigheden worden aangeleerd en grote trauma’s worden verwerkt. Helend vertellen was ooit heel gewoon. In onze westerse cultuur zijn we dit vermogen echter bijna kwijtgeraakt. Met praktische handvatten en veel voorbeeldverhalen wordt in dit boek die vaardigheid weer teruggegeven aan ouders, beroepsopvoeders en hulpverleners. Kunnen kinderen en volwassenen moeilijkheden overwinnen door naar een verhaaltje te luisteren? Ga mee op reis door Wonderland. Een plek waar alles kan; waar metaforen wonen, helden huizen en onbenutte vermogens wakker gekust willen worden om op eigen kracht problemen op te lossen en doelen te bereiken.

"Ik ben speltherapeut, NLP-master/trainer, (provocatief) coach en ontwikkelaar van hulpbronverhalen; speciaal op maat gemaakte verhalen voor grote en kleine mensen die vastlopen in hun persoonlijke ontwikkeling. Ik heb meer dan dertig jaar ervaring in de hulpverlening. Verhalen vertellen die helend werken is mijn specialiteit. Ik werk sinds 2006 in een vrijgevestigde praktijk in Renkum."

We hebben een vastlopend gesprek over het gebruik van geweld. Bas gaat met zijn rug naar me toe zitten en speelt met politieauto’s afleveringen van een tv-serie na, die ‘De politie op je hielen’ heet. Hij reageert niet meer op wat ik doe of zeg. Zijn boodschap is me duidelijk; hij voelt zich niet gehoord. Dan schiet mij een verhaal in gedachten. Ik pak het desbetreffende boek uit de kast en begin: "Bas, ik heb jou net gehoord en nu zie ik je zo spelen. Ik moet ineens aan een verhaal denken. Ik wil het je graag vertellen. Dat kan ik doen terwijl jij verder speelt, maar je kunt ook hier komen zitten, wat jij wilt." (afstemmen op emotionele toestand) Bas kijkt om en zegt: "Ik speel verder." "Oké", antwoord ik en dan begin ik, "er was eens een auto die ervan droomde dat hij een politieauto was (afstemmen op criteria en sleutelwoorden). Hij wilde zwaailichten hebben (visueel predicaat) en een luide sirene (auditief predicaat). Hij wilde wit zijn, met blauwe strepen (visueel predicaat) en heel hard langs andere auto’s rijden (kinesthetisch predicaat) die aan de kant gegaan waren om hem door te laten. Het gezin van wie die auto was, had geen idee dat hij een politieauto wilde zijn (afstemmen op criteria en sleutelwoorden). Ze wilden gewoon een auto die hen veilig naar het werk bracht, naar school en naar de supermarkt. Maar deze auto gaf problemen..." Al bij de eerste woorden van de eerste zin stopt Bas zijn spelhandelingen en bij het horen van het begin van de volgende zin staat hij op en komt op een rustig plekje in de buurt van mij als verteller zitten. De rest van het verhaal neemt hij ademloos in zich op.