Zoals de wind waait...

Reisverslag gemaakt aan boord van zeilschip Ghyslène Eindelijk is het dan zover. De lang gekoesterde wens van Han en Loet Kuijlaars gaat in vervulling wanneer ze in april 1997 zich losmaken van hun steiger in Dintelsas om zes jaar later weer terug te komen. Met hun zeilschip Ghyslène maken ze een reis met weliswaar een klein budget, maar dat ze wel de kans geeft om andere culturen en landen te ontdekken. Zo bezoeken ze met een Jeanneau Melody 34 ft. uitgebreid de Franse, Spaanse en Portugese kust, ankeren in prachtige baaien en bezoeken leuke haventjes. Vervolgens reist het tweetal via het Frans-Belgische land terug naar de thuishaven Dintelmond.

"Wij hebben al ruim 40 jaar zeilervaring en we weten in de tussentijd als geen ander hoe de zeiler denkt en wat hij wilt. Gaandeweg zijn we op het idee gekomen om samen een reis te maken die we beiden aankonden. Dat wil zeggen relatief korte trajecten afleggen en tussendoor naar huis om kinderen en kleinkinderen te zien. Via talloze sluizen en sluisjes, maar ook varend door tunnels van honderden meters lang, kanaaltjes die eerder sloten lijken, komen we uiteindelijk weer thuis op de Zeeuwse wateren."

Een zeilreis hoeft niet uitsluitend te bestaan uit een continue verblijf aan boord met niets dan water om je heen. Buiten de kick van het zeilen, is er ook de ontdekking van andere culturen en landen zoals toen we Lissabon aandeden: Rond de middag varen we op de motor, terwijl de laatste tien mijl voor Lissabon bij een wind achter van ruim 30 knopen, een rif wordt gelegd en we "er overheen" vliegen. Het is een feest om Cabo Raso te ronden en de kustlijn te volgen via Cascais en Estoril om dan bij halve wind 5/6B de rio Tejo op te draaien. Op deze manier een wereldstad naderen, onder zeil met flinke gang de brede riviermond indraaiend, geeft een fantastisch gevoel. Ongeveer zoals Columbus zich gevoeld moet hebben toen hij Amerika ontdekte. Ons plan om de Doca de Belem aan te doen, de derde marina aan bakboord, laten we vallen. Het lijkt niet erg ruim en nog wat ver van het centrum verwijderd. Een constant zoemend geluid alsof je vlak voor een wespennest staat, vraagt de aandacht en het is niet moeilijk te ontdekken waar dit vandaan komt. Ponte 25 de Abril, met 70 meter doorvaarthoogte, die hier de rivier overspant, heeft een brugdek gemaakt uit ijzeren roosters. De hierover rijdende auto’s veroorzaken dit geluid, waarvan je eenmaal gewend geen hinder meer ondervindt. We gaan naar Doca de Alcantara, een haven die wordt aanbevolen voor passanten. Onder de brug door en naar bakboord, nog een keer een bediende brug passeren en helemaal achteraan liggen zeilboten, dus daar moet het zijn. De accommodatie voor het schip is uitstekend, die voor de mens beduidend minder. Slechts één douche en één toilet is niet veel, terwijl die bovendien niet al te schoon zijn.